Bez serca recenzja

Twórczość Marissy Meyer wpadła mi w ręce już dawno temu. Jako, że jestem ogromną fanką historii Kopciuszka i czytam oraz wszystkie możliwe odsłony tej historii, kiedy zobaczyłam "Cinder" i przeczytałam opis, od razu wiedziałam, że to coś dla mnie. To było już jakieś kilka lat temu. Jednak sposób pisania tej autorki urzekł mnie i wiedziałam, że z pewnością jeszcze siegnę po wymyślone przez nią historie. No i proszę, trochę mi to zajęło, ale o to jestem. Tym razem po uszy wpadłam w historię, a jakżeby inaczej, również opartą na dobrze znanej opowieści... (Mam chyba słabość do powieści opartych na dobrze wszystkim znanych baśniach, co poradzić?)

Przede wszystkim, musze to koniecznie zaznaczyc, jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak bardzo ta książka, jej język i klimat zostały utrzymane w stylu „Alicji w Krainie Czarów”. Jest to idealne dopełnienie to jej idealne dopełnienie. Miałam wrażenie, że to rzeczywiście prequel historii napisany przez Lewisa Carroll. Całą sobą wczułam się w historię i przeżywałam wydarzenia wraz z jej bohaterami. Najbardziej denerwował mnie brak zdecydowania Cath, jej lekkomyślne decyzje, „skakanie z kwiatka na kwiatek”, zabawa uczuciami i tak duża potrzeba akceptacji ze strony innych, że paraliżowała ją ona przed robieniem tego, o czym marzyła i życiu w zgodnie z samą sobą. Zamiast tego krzywdziła siebie i osoby, którym na niej zależało i były zdolne się dla niej poświęcić. Mimo wszystko czułam się jakbym była Cath, bo ileż to razy zdarza się, że nie potrafimy zawalczyć o swoje marzenia. Jak często robimy coś tylko dlatego, że tak "wypada" lub tego oczekują od nas inni? Myślę, że często wpadamy w tego typu pułapki, dlatego nie potrafię bezwzględnie osądzić Cath, za to jaka była lub jaka NIE była, bo częściowo ją rozumiem. Bardzo trudno jest się przeciwstawić się, gdy wszyscy wokół wiedzą, co jest dla Ciebie dobre. Ten strach przed odrzuceniem popycha nieraz do zgubnyh w skutkach decyzji, często nieodwracalnych...

Ta książka dosłownie złamała mi serce. Przeprowadzając mnie przez szereg emocji, poprzez radość, podekscytowanie, spowodowane zakochaniem oraz marzeniami, aż do strachu, smutku, a wreszcie gniewu i żądzy zemsty.

Od początku było jasne, że nie ma tu miejsca na szczęśliwe zakończenie, a mimo to do samego końca łudziłam się, iż wszystko może potoczyć się inaczej, że jest dla nich szansa...

Przecież

Cóż... nie tym razem. Niestety...


Polecam książkę zarówno fanom Marissy Meyer, jak i tym którzy jej nie znają, fanom klasycznych opowieści oraz wszystkim, którzy lubią fantastykę w jej magicznym, a czasami też mrocznym i nieprzewidywalnym wydaniu. Warto.