Recenzja książki Tajemnica sosnowego dworku

Tajemnica Sosnowego Dworku to powieść bardzo przyjemna, z dużą dawką humoru, dostarczająca naprawdę sporo rozrywki i z lekkim przymrużeniem oka traktująca rzeczywistość.

Akcja rozgrywa się w Kraśniku, gdzie bohaterami jest grupa przyjaciół, a przede wszystkim Kasia (Króliczek) i Marta (Malutka). To szczególnie ta druga jest postacią bardzo wyrazistą, wprowadzającą najwięcej pozytywnego zamieszania i powodująca same zabawne sytuacje.

Kasia nie może ułożyć sobie życia z wiecznie niezdecydowanym Markiem, właśnie zwolniono ją z pracy w banku i nie wie co dalej. Z pomocą przychodzą jej przyjaciele i Kasia szybko rozpoczyna pracę w fundacji, w której wcześniej pracowała jako wolontariuszka. Teraz zostaje kierowniczką nowej świetlicy, powstałej właśnie w tajemniczym Sosnowym Dworku. Z pozoru zwyczajny, aczkolwiek zabytkowy, dworek zaczyna Kasię coraz bardziej intrygować, a to za sprawą duchów, które tam mieszkają już od ponad dwóch wieków.
Brzmi może śmiesznie i banalnie ale opowiedziane jest z wielkim humorem, a Zuzanna i Marianna, dwie damy, przedstawicielki dawnych czasów, za sprawą swojej barwności i nietuzinkowości dodają uroku ale i również sensacji. Ich próby zrozumienia nowej rzeczywistości (one pamiętają tylko tę z czasów Napoleona), nowego porządku, moralności i postępu techniki niejeden raz wywołują uśmiech na twarzy.

I zaczyna się coś dziać. Sytuacja z duchami angażuje również Martę i przyjaciółki postanawiają dowiedzieć się więcej o bliźniaczkach i ich rodzinie. Nie można narzekać na brak dynamiki czy wartkiej akcji. Wręcz przeciwnie. To powieść z małą tajemnicą i zaginionym skarbem, ale nie idzie w kierunku kryminału mimo iż nie pozwala się oderwać i zapomnieć.

Autorka oprócz zabawnej i pomysłowej fabuły uraczyła czytelnika dużą ilością informacji na temat relacji w rodzinie, na temat uniwersalnych prawd i korzyści, płynących z jej posiadania. Przypomina nam również o wielkiej roli jaką w życiu każdego człowieka odgrywają przyjaciele, na których zawsze można liczyć bez względu na różnicę poglądów i małe kłótnie.
Małgorzata Kursa umiejętnie połączyła ze sobą wątek historyczny z teraźniejszym, wplatając go w konwencję powieści obyczajowej przyprawiając nutką optymizmu i radości.