Książkę „Tajny wywiad Cara Grocha” autorstwa A. Bielanina wygrałam w konkursie na nakapanie. Podczas lektury po raz pierwszy miałam okazję zetknąć się z rosyjską fantastyką.
Z początku nie mogłam przywyknąć do stylu pisania autora, jakoś wcale nie bawiły mnie momenty, które zapewne miały być śmieszne. Brnęłam jednak dalej. Okazało się, że z każdą stroną czytanie przychodzi łatwiej, chętniej też sięgam po książkę, przyzwyczajam się do opisanego na stronach książki świata.
Podczas lektury „Tajnego wywiadu Cara Grocha” poznajemy podporucznika Nikitę Iwaszowa, który w tajemniczy sposób przeniknął z Moskwy wprost do bajkowego świata i znalazł się w piwnicy Baby Jagi, z którą to później zamieszkał. Nikituszka, bo tak Baba Jaga pieszczotliwie nazywa swego podopiecznego, na zmianę z czarującym „sokole jasny”, postanawia nie porzucać obowiązków milicjanta tylko dlatego, że nagle rzeczywistość wywinęła mu numer. Z pomocą przychodzi dzielny Mitka, mój ulubiony bohater. Chłop jak dąb, ale bardzo wrażliwy. Pomaga milicjantowi w służbie "ku chwale ojczyzny". Podobał mi się szczególnie moment, kiedy na cmentarzu Nikitę i Mitkę zaatakowały upiory. Podporucznik przyjął postawę do karate, a Mitka… na kolanach. Modląc się. Tym zdobył moje serce ostatecznie.
W książce nie da się nie zauważyć rosyjskich akcentów, jak choćby tego, że Baba Jaga podróżowała w stępie. Dla mnie stanowiły odskocznię, bo zwykle czytam książki polskich autorów, jak i ciekawe urozmaicenie.
Komu poleciłabym książkę? Poszukiwaczom nowości, odrobiny dreszczyku i kryminalnych zagadek umieszczonych w magicznym świecie kipiącym czarami. Nikogo nie powinna dziwić zamiana głównego bohatera w zająca. A tego, kto uważa takie wydarzenie za rzecz nie do przyjęcia, zachęcam do zaakceptowania takiej możliwości. Inaczej w ogóle może nie sięgać po „Tajny wywiad Cara Grocha”.
Ciekawą postacią był także sam tytułowy car. Z jednej strony cały czas usiłował podkreślać swoją wyższość w stosunkach z Nikitą, a następnie, z karygodną niekonsekwencją, wybierał się do niego po radę. Bardzo przypadł mi do gustu.
Podsumowując, książka urzekła mnie (zwłaszcza z powodu rozczulającego Mitki) i jestem pewna, że ją zapamiętam. Moje pierwsze spotkanie z rosyjską fantastyką uznaję za wyjątkowo udane. Książka co prawda nie powaliła mnie na kolana tak, bym mogła bezkrytycznie włączyć ją do grona moich ulubionych lektur, ale uważam ją za wyjątkowo udaną.
