Córka wiatrów recenzja

"Córka wiatrów" to kolejna propozycja powieści rozgrywającej się w XIX w. Jest to moja ulubiona epoka, od zawsze miałam słabość do książek z tego gatunku. O ile znakomita większość przedstawicielek tgo nurtu jest czasami przesłodzona i nie ma co ukrywać infantylna, tak "Córka wiatrów" to powieść na wysokim poziomie, porywająca, ciekawa, napisana z dowcipem i z charakterem.

Tak, mogę śmiało napisać, że powieść zachowuje wysoki standard ponieważ pozbawiona jest ckliwości, lukru, infantylnych bohaterów i dialogów o niczym. Akcja mknie w przyjemnym tempie do przodu, trudno się doszukać dłużyzn czy zbędnych opisów, bohaterowie ciekawi, interesujący, z charakterem. Sama fabuła również tak została skonstruowana, że nie pozwala czytelnikowi porzucić książki, kartki dosłownie same się przewracają a my z każdą kolejną stroną pragniemy odkryć przeszłość Wilczego Dworu oraz czyhające na mieszkańców zagrożenie. Książka już od samego początku uwiodła mnie opowieścią o rodzącej kobiecie, w tym samym czasie obok szczeniącej się wilczycy i o tym, że wokół Wilczego Dworu nie poluje się na te zwierzęta, że chronią one mieszkańców dworu.

Takie powieści, tygryski, czyli ja uwielbiają ;) Moja ocena to 8/10. Bardzo duży plus za postać głównej bohaterki. Konstancja to dziarska, charakterna i przesympatyczna kobieta, na całe szczęście oszczędzono nam trwożliwej, płochej, mdlejącej paniusi ;) Kolejny plus to fantastyczna gospodyni Pelasia. Od razu ją pokochałam, jej powiedzonka, to w jaki sposób się wysławia i jak dziarsko dyskutuje z panią dziedziczką. Szczerze mnie rozbaiła jej opowieść jak to tatko uczył ją posługiwać się szabelką, co by mogła zawczasu przystopować i skrócić niecne męskie awanse ;) Cóż, pozostaje mi tylko polecić wam tę powieść jeśli lubicie takie lekkie, kobiece czytadełka :)