Tańcz, tańcz, tańcz recenzja

"Tańcz, powiedział Człowiek - Owca. Tańcz jak najpiękniej. Tak, żeby wszystkich zachwycić." Takie zadanie otrzymał bohater książki Haruki Murakamiego. Taniec. Faktycznie, ma on w sobie coś magicznego. Coś, co pozwala zapomnieć o realizmie i przenieść się do innej rzeczywistości. To wszystko dzieje się w tej książce. Świat realny łączy i miesza się ze światem nierealnym i mistycyzmem. Wszystko to z aurą tajemniczości. Bo i tajemnicza jest sytuacja, w której poznajemy głównego bohatera. Bohatera bezimiennego, młodego, jednak już ze swoją przeszłością i niezagojonymi bliznami. Powracające sny o hotelu Pod Delfinem i pojawiająca się w nich postać Kiki, młodej prostytutki, z którą był niegdyś związany, zmuszają go do powrotu do tego budynku. Nie wiedział on jednak, że nic nie jest tam takim, jakim się wydaje. Hotel zmieniwszy się, zmienia również życie głównego bohatera. A metafizyczny świat równoległy szesnastego piętra pociąga i pozwala na odnalezienie się w tej pogmatwanej sytuacji. Rozpoczyna on śledztwo w sprawie zaginionej sympatii, co dodatkowo miesza w jego poukładanym życiu, pozwalając mu przeżywać niezliczone przygody i poznawać wiele fascynujących osób.
Książkę tę poznałam dzięki mojej polonistce. Zachwyciłam się nią od pierwszych stron. Piękny styl, minimalistyczny, ma w sobie coś oryginalnego. Krótkie zdania, lecz długie dygresje- to wszystko składa się na fantastyczną narrację. Doskonale zobrazowani bohaterowie pozwalają na dogłębne poznanie ich. Książka pomimo swojej objętości nie pozwala odłożyć lektury, zaciąga czytelnika w coraz to dalsze rozdziały. Porusza ona wiele filozoficznych zagadnień, dlatego, dzięki temu, ze akcja nie dzieje się zbyt szybko, tempo to pozwala zastanowić się nad nimi. Dla mnie była to pierwsza styczność z twórczością tego autora, jednak sądzę, że nie będzie ona jedyna. Wciągnęła mnie i to bardzo, oczarowała i na pewno długo będę wspominać jej niezwykłość. Zaczerpnęłam z niej wiele pięknych cytatów, które z pewnością zapadną w mojej pamięci.