Recenzja książki Kryształowe dzieci. Historie uzależnienia od dopalaczy oparte na faktach

"Patrząc na ludzi wokół i tą całą maskaradę, uzmysłowiłem sobie, że wcale nie jest łatwo być sobą w dzisiejszych czasach. Tak w stu procentach sobą, a nie zbiorem cech, które uznaliśmy jako najlepsze i podłapaliśmy od innych osób, chcąc wcielić je we własne życie. Zupełnie tak, jakby nasze dusze straciły swoją naturalność i wyjątkowość."

Kryształowe dzieci mają hipnotyzujące, głębokie spojrzenie. Bywają niezwykle wrażliwe, wręcz melancholijne. Lecz przede wszystkim są one wyjątkowe. "Kryształowe dzieci" Laury Chudzyńskiej wyjątkowe są z jednego powodu: ich wrażliwość spowodowała ogromną walkę z rzeczywistością, w której ratunku i pomocy szukali w substancjach odurzających, zwanych powszechnie dopalaczami.

Sedonia, Miriam, Kaja, Oskar i Natan-piątka znajomych, każdy z własnymi marzeniami, ambicjami, lecz również osobistymi problemami i bezradnością. W historii każdego z nich zaobserwować można głośny krzyk -o pomoc, atencję, choć chwilowe zainteresowanie ich losem. Okrutnym faktem są zaniedbania ze strony rodziców-brak jakichkolwiek drobnych gestów, uwagi ze strony bliskich spowodowało ogromną destrukcję w życiu bohaterów. I chociaż tli się w nich malutki płomyk nadziei na lepsze jutro i chęć zerwania z nałogiem, to niszczycielska siła jest mocniejsza.

Książka przede wszystkim dobrze napisana, lecz również mocna i dosadna. Pozwalająca na refleksję oraz dająca powody do rozmyślań. Myślę, że pomimo faktu, że wielu wrażliwym osobom niektóre historie przytoczone w niej mogą wydawać się dość brutalne, to byłaby ona idealną lekturą powiedzmy w liceum. W końcu jest ona oparta na faktach, a im szybciej młode pokolenie zrozumie, z jakim ryzykiem łączy się zażywanie takich substancji, tym lepiej dla ich zdrowia i życia. Nie jest to książka łatwa, lecz z pewnością warta przeczytania. Oby więcej takich na polskim rynku wydawniczym.

Serdecznie polecam. Wstrząśnie Wami i z całą pewnością inaczej po niej będziecie postrzegać młode pokolenie.

Za możliwość przeczytania dziękuję autorce, Laurze Chudzyńskiej.