Recenzja książki Taniec słonecznika

"Spójrz na słoneczniki, nawet nocą potrafią być urocze - powiedziała prawie szeptem. - Kocham te kwiaty. Nie dość, że są urzekająco piękne, to jeszcze i mądre.

- Mądre? - zdziwił się Alek - Jak to mądre? - pytał, nie przyznając się nawet, że właściwie nigdy go nie zauroczyły. Prawdę mówiąc, doceniał bardziej walory smakowe ich dojrzałych nasion.

- A tak, nie wiedziałeś o tym? To spróbuj je poobserwować a przekonasz się. Zobaczysz, że słonecznik zawsze odwraca swoją tarczę ku słońcu, nawet w nocy wie, kiedy ono wzejdzie, i tuż przed wschodem już jest zwrócony w jego kierunku. Gdy rosną, też wykonują swoiste ruchy, nie odbywa się to jednak jednostajnie i po linii prostej. Słoneczniki tańczą. - Uśmiechnęła się. - Wyczekując słońca, a z nim światła i ciepła, tego wszystkiego, co dla nich najważniejsze. Czyż nie są mądre, człowiek przecież zachowuje się podobnie, zawsze dąży do tego, co dla niego najlepsze - powiedziała to, czując całym sercem, że tak jest, po prostu, najzwyczajniej."