Moje paranoje 2002-2022 recenzja

Autor wyrzuca w swojej książce wszystko to, co kłębiło się w jego myślach, to, co go bolało przez dwadzieścia lat, aby zacząć żyć na nowo bez kumulujących się negatywnych emocji. Zadaje pytania, analizuje i odpowiada. Dzieli się z nami samotnością, brakiem matki i emocjonującym listem oraz pustką, która po niej pozostała, nieradzeniem sobie z życiem w pojedynkę.

Książka jest dość nietypowa, jest to biografia myśli autora napisana po części prozą, a po części poezją. Pięćdziesiąt rozdziałów bardzo emocjonujących. Spodobały mi się przemyślenia autora i nurtujące go pytania. Każdy z nas ma ich mnóstwo w zależności od zaistniałej sytuacji czy interesującego w danym momencie tematu. Niestety, nie na wszystko znajdziemy odpowiedź albo taką, która by nas usatysfakcjonowała. Z wieloma zdaniami również zgodzę się z autorem, dotyczącymi chociażby polityki. W pewnych kwestiach mamy podobne poglądy na otaczającą nas rzeczywistość.

Łukasz porusza tematy istotne w naszym życiu jak: nasze pochodzenie, wolność, egzystencjalizm, życie w ciągłym biegu, ciągłe wybory życiowe, problemy i rozterki dotyczące codzienności, udowadnianie innym własnej wartości, chwile zwątpienia i temat samotności. W życiu pojawia się wiele przeszkód, które czasem, a może w większości sami je kładziemy sobie pod nogi. Zamiast żyć i czerpać z niego pełnymi garściami, bo nasze życie wcale nie trwa długo, jakby się wszystkim wydawało. Ani się obejrzymy, a dobiegnie końca. „Moje życie, a raczej zwykły bezsensowny byt, to jedna wielka paranoja”. Jak tu nie zgodzić się z autorem. Życie każdego człowieka wygląda podobnie jak w tym cytacie, jednak każdy z nas ma wybór, jak to życie przeżyć, by nie było tylko bezsensownym bytem, bo każdy z nas „zasługuje na lepsze czasy na szczęście”, miłość i maleńki dar od losu. Wierzę, że każdy z nas ma jakąś misję do spełnienia na ziemi. Jaką? Tego do końca nikt nie wie… Ale trzeba w to wierzyć. „Musimy dać radę, bo na samym końcu naszej życiowej drogi czeka na nas wspaniała nagroda…”. Ciekawa pozycja, której warto przyjrzeć się bliżej. Serdecznie Wam polecam.

Patrzę na trzecią – widzę, jak gdzieś z daleka wyłania się delikatny błysk.”


Za egzemplarz i dedykację serdecznie dziękuję autorowi Łukaszowi Fronczakowi.