Teoria opanowywania trwogi recenzja

Pewnie wielu z was się narażę ale powiem wprost: nie jestem jakąś specjalną wielbicielką muzyki. "Zdiagnozowałam" u siebie po latach nadwrażliwość słuchową i szczerze powiedziawszy najlepiej czuję się w ciszy.
Nie jestem jednak totalną ignorantką w tym temacie i nazwisko Tomasza Organka oraz jego sympatyczna i przystojna fizis mignęły mi wielokrotnie przed oczami. Nie będę jednak oszukiwać: jego twórczość muzyczna jest mi totalnie obca. Dlatego debiutancka książka "Teoria opanowywania trwogi" jest jedynym dziełem artysty które poznałam i nie mając odniesień do wcześniejszych jego dokonań mogłam sięgnąć po powieść bez żadnych konkretnych oczekiwań.

Zauważyłam że opinie czytelników są diametralnie różne: albo entuzjastyczne ale niezwykle chłodne. Jedni zachwycają się zmysłem obserwacji i inteligencją autora inni zaś twierdzą że książka ta to chaotyczny bełkot okraszony intelektualnymi wstawkami.
I tak jak z dużą dozą nieufności podchodzę do autorów którzy piszą książki gdzieś pomiędzy inną aktywnością artystyczną (patrz Katarzyna Nosowska, Paweł Sołtys) tak ta proza trafiła w jakiś skrywany zakamarek mojej duszy.

Tak jak bohater książki jestem na przysłowiowym półmetku mojego życia. To czas podsumowań, refleksji (często gorzkich i nie nastrajających optymizmem), rozrachunków z przeszłością.
Borys traci pracę (której nie lubi ale która daje mu względny spokój finansowy i jakoś organizuje czas). Poza pracą nie ma nic - rodziny, przyjaciół, nawet psa którym musiałby się opiekować.
Gdy więc przypadkowo na ulicy spotyka Anetę, dawną miłość z lat studenckich nie zastanawia się długo gdy ta prosi go aby towarzyszył jej w drodze do rodzinnego domu na pogrzeb ojca.
Podróż ta, obfitująca w niespodziewane zdarzenia i przygody jak z filmów gangsterskich jest okazją do zadania sobie przez bohaterów pytań fundamentalnych: o cel ludzkiego żywota, o to co w tym życiu jest warte wysiłku a co należy odpuścić.
Mnóstwo w tej książce odwołań do popkultury ale też sztuki wysokiej czy filozofii.
I niby nie jest to nic odkrywczego bo autor mówi o tym z czym wszyscy na co dzień się boksujemy, co wszyscy obserwujemy to Tomasz Organek w sposób dla mnie perfekcyjny potrafił to wszystko ubrać w słowa.

Może to kwestia tego iż oboje z autorem jesteśmy przedstawicielami sławnego pokolenia "X" urodzonego w szarej komunie a wchodzącego w dorosłe życie w czasach raczkującego kapitalizmu ale jedno muszę stwierdzić: to też książka o mnie więc stoję po tej stronie barykady która mówi "tak".