Teoria opanowywania trwogi

Im więcej negatywnych opinii na temat tej książki czytałam, tym bardziej chciałam sama się przekonać, jak to naprawdę z nią jest. Lektura trwała dość długo, bo trafiła w nie najlepszy mój czas – ale kto wie, czy nie m.in. dlatego… trafiła w mój gust.
Książkę uważam za dobrą, we fragmentach nawet bardzo dobrą. Najlepsze partie to rozdziały początkowe (ten o Święcie Zmarłych – mistrzowski) i końcowe (rozstrzygające sceny z bronią – jak z filmu). Pomiędzy nimi jest podróż, w którą udają się bohaterowie, Borys i Aneta zwana Nietą. Spotkali się po latach, ona zrobiła na nim takie wrażenie, jakie tylko mogła zrobić dawna i dawno nie widziana miłość. Jadą do jej domu, na pogrzeb jej ojca. Droga nie upływa spokojnie, podczas postoju na stacji benzynowej wikłają się w jakaś absurdalną sytuację, która ma swoje dramatyczne konsekwencje. Ale przymusowy nocleg w domu w głębi lasu pokazuje, jak bardzo im tego spokoju potrzeba. To też jeden z lepszych fragmentów. Gdy dojeżdżają na miejsce, okazuje się, że to nie koniec komplikacji. Pogrzeb wprawdzie odwołany, jednak śmierć nie przestaje czaić się w pobliżu i chichotać po kątach.
Dodać należy, że życie obojga jest dla nich przyczyną niezadowolenia, źródłem frustracji, powodem bezradnego kręcenia się w kółko. Radości życia brak. Nic nie jest klarowne – ani sytuacja zawodowa Borysa, ani osobista (tym bardziej – rodzinna) Anety. Przede wszystkim jednak ich kondycji psychicznej daleko do równowagi. Najprościej mówiąc, są przykładem dwojg...

Chyba droga pisarska to zdecydowanie nie jest ta, którą powinien kroczyć autor. Ceniony muzyk, kompozytor, piosenkarz. moim skromnym zdaniem powinien pozostać przy tym, co wychodzi mu świetnie. Niestety pisanie książek do tego nie należy.

Pomysł może i dość dobry, ale realizacja niestety już nie.
Borys, dojrzały mężczyzna, który nie bardzo wie co ze sobą począć, spotyka swoją pierwszą miłość Anetę, która proponuje mu wspólną podróż na pogrzeb ojca. Podróż jednak stawia na ich drodze kryminalną zagadkę rozgrywającą się gdzieś na peryferiach cywilizacji.

Jak dla mnie słabo niestety.
Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz i możliwość poznania Pana Tomasza z innej strony, mimo wszystko to było fajne doświadczenie.

Po zapoznaniu się pierwszymi trzema rozdziałami książki autorstwa Pana Tomasza Organka pt. ''Teoria opanowywania trwogi'' stwierdziłam, że spróbuje dać mu szansę wykazania się muzykowi, który dopiero zaczyna tworzyć w branży pisarskiej. Na podstawie wcześniej przeprowadzonego w radiu z nim wywiadu wywnioskowałam, że skoro sam ocenia siebie, że jest skromny jako pisarz i traktuje to z uśmiechem. Nic dodać, nic ująć.

Borys to według mnie bohater, który jest odważny, posiada ogromne poczucie humoru, ale chwilami nazbyt mocne. Świat widziany z jego perspektywy daje wiele do życzenia, myślenia Czytelnikowi, który chciałby bliżej przyjrzeć się dotychczasowemu życiu Borysa, który właściwie sam nie wie, czego oczekuje od samego siebie. Jednym słowem zakręcony egoistyczny facet.

To wyjątkowo trudny dla mnie bohater, który wywołujący negatywne emocje, gdyż Borys żyje, swoim własnym życiem rozpamiętując je i narzekając na nie. Pojmowanie współczesnego świata czyni go słabszym.

Próbowałam go zrozumieć, ale jest zbyt mocnym dla mnie przeciwnikiem i dałabym mu szansę na to, aby zapoznając, się ze mną spróbował zmienić swoje dotychczasowe życiowe negatywne poglądy.

Nie zabraknie tutaj poczucia humoru ujętego w oryginalny sposób, gdyż jest przekazany przy ujawnieniu dogłębnej szczerości bohatera.

Debiut autorski Pana Tomasza Organka oceniam pozytywnie, gdyż nie miał łatwego zadania podczas budowania całościowej postaci zagubionego bohatera, gdyż w...

Po dość spektakularnym zwolnieniu z pracy, Borys przypadkowo spotyka swoją byłą dziewczynę, Anetę. Minęło już wiele lat, odkąd ostatnio się widzieli, ale coś, jakby wspomnienie dawnej relacji, sprawia, że Nieta najpierw zaprasza Borysa do mieszkania, a następnie prosi go, by towarzyszył jej podczas pogrzebu ojca. Jako że mężczyzna nie ma aktualnie żadnych perspektyw na życie, zgadza się, nie mając pojęcia, że ta osobliwa przejażdżka stanie się przede wszystkim podróżą do przeszłości i w głąb ludzkiej psychiki.

Nie będę kłamać: do sięgnięcia po tę książkę skłonił mnie oczywiście fakt, że napisał ją Tomasz Organek. Ponieważ lubię tworzoną przez niego muzykę, byłam bardzo ciekawa, czy to rzeczywiście taki człowiek-orkiestra, co to i dobrze zaśpiewa, i stworzy porządną powieść. Co prawda nie przepadam za fenomenem, jakim od kilku lat jest masowe wydawanie książek przez osoby znane z zupełnie innych dziedzin, ale przecież kto powiedział, że można być dobrym tylko w jednym? Poza tym zakorzeniło się we mnie przekonanie, że Organek ma wiele do powiedzenia, nie tylko poprzez muzykę, więc może rzeczywiście literatura jest odpowiednim rozwiązaniem. Po przeczytaniu nie jestem tego w stu procentach pewna, jednak nie mówię „nie”.

„Teoria opanowywania trwogi” to przede wszystkim powieść bardzo nierówna. Ma sporo mocnych, uderzających fragmentów, po których niestety następują zdecydowanie słabsze, gdzie uwaga czytelnika się rozprasza i trudno zebrać ją z powrotem do kupy. O...

Nie móc czy nie chcieć oto jest pytanie.

„Nic nie znaczy niczego, a wszystko może być wszystkim. Wszystko jest polityką, a polityka jest wszystkim. Wszystko zabiliśmy, o wszystko zginęliśmy i zwyczajnie umieraliśmy. Wszystko zostało podzielone i znienawidzone. Wszystko zostało oplute(…)”.

W ostatnim czasie zrobiło się dość głośno o Tomaszu Organku i nie jest to bynajmniej związane z jego muzyką, lecz z jego debiutem, jako pisarza. „ Teoria opanowywania strachu „ dzieło literackie autora znalazło się na zestawieniach tytułów, które należy przeczytać. Sam autor wraz ze swoim dziełem gościł na wielu wydarzeniach literackich. Nie będę czarować, że znana mi była wcześniej postać Tomasza Organka, bo tak nie było i nie znam jego dokonań, jako muzyka, chociaż naczytałam się wielu pozytywnych komentarzy wielbicieli jego talentu. Sięgając po jego książkę miałam, zatem wiele obaw, jak poradził sobie, jako pisarz.

Tomasz Organek wspomniał w swoim wywiadzie cytując klasyka, że „ czasem człowiek musi, bo inaczej się udusi „, kontynuując myśl „ pisać każdy może trochę lepiej lub trochę gorzej „, ale pytanie czy powinien. Nastała obecnie moda na to, że nagle wszyscy zaczynają pisać książki. Piosenkarze, tancerze, kucharze, redaktorzy itd., a pisarze chyba zaczną śpiewać i tańczyć. Jakoś tak mi się porobiło, że czuję wewnętrzny opór do tego typu eksperymentów. Ogólnie rzecz ujmując ogarnia mnie trwoga nie tylko przed śmiercią, bo z tym boryka się każdy, ale przed ...

Borys - 40-letni mężczyzna, zmęczony życiem, humanista bez perspektyw, zatrudniony w portalu plotkarskim którego właścicielem jest jego stary znajomy. Nie pasuje do otoczenia, do współpracowników, do czasów w których przyszło mu żyć. Zbyt staroświecki dla młodych i zbyt nowoczesny dla starych. Typ użalającej się nad sobą pierdoły, w dodatku zakochany od lat w niedostępnej dla niego i nie zainteresowanej nim kobiecie - Anecie - Niecie. Spotyka ją niby przypadkowo i jedzie z nią na pogrzeb jej ojca.

Ciężko mi było przebrnąć przez większą część tej książki. Czytałam i myślałam sobie że mam do czynienia z połączeniem „Wojny polsko-ruskiej” z „Ferdydurke”, czyli z lekturami, które choć modne i popularne to nigdy ich istoty nie zrozumiałam. Tak jest też w tym przypadku. Możliwe że po prostu tej lektury nie zrozumiałam przede wszystkim dlatego że bohater jest mi zupełnie obcy. Oczekiwałam lektury dotyczącej problemów mi bardziej znanych, problemów egzystencji ale na innym poziomie a otrzymałam obraz człowieka z którym na codzień nie chciałabym mieć zbyt wiele do czynienia bo nie przepadam za ludźmi którzy użalają się nad sobą a jednocześnie nad sobą nie pracują, nie starają się rozwijać i nie mają autorefleksji że sami robią coś nie tak. A właśnie taki jest Borys - potrafi krytykować wszystko o wszystkich, ocenić innych i obwiniać za swoje porażki, ale w zasadzie niewiele sam z tym robi. Miał to być chyba nowy „Dzień świra”, ale autorowi nie do końca wyszło. Co prawda są tu...

Absurd czasem najlepiej się sprawdza. Dzięki niemu rzeczywistość się wyostrza, pewne cechy stają lepiej widoczne a inne nabierają zupełnie nowego znaczenia. Cała otaczająca rzeczywistość nagle ulega zupełnemu przewartościowaniu, można na nią popatrzeć z oddalenia i próbować znaleźć w niej nowe rozwiązania.

Tomasza Organka znam i cenię jako muzyka. Dlatego podeszłam do jego debiutu powieściowego z dużym dystansem i niepewnością. Zdaję sobie sprawę, że nie jest łatwo przejść od krótkiej formy do czegoś znacznie większego, czym niewątpliwie jest pełnowymiarowa powieść i udźwignąć ten ciężar, próbując od początku do końca zachować jej formę i nadać jej odpowiedni wydźwięk.

Trzydziestodziewięcioletni Borys z dnia na dzień traci pracę i spotyka swoją dawno niewidzianą miłość, Anetę. Kobieta prosi go o nieoczekiwana przysługę - chce by pojechał z nią na pogrzeb ojca, z którym od wielu lat nie utrzymywała kontaktu. Bohaterowie ruszają w drogę z Warszawy na wyspę Wolin. Nie będzie to jednak łatwa trasa. Muszą zmierzyć się ze swoją przeszłością, własnymi uczuciami i emocjami, spróbować ogarnąć to co długo odkładali na bok. Poważny wydźwięk okraszony jest absurdalnymi przygodami z lokalnymi, małomiasteczkowymi gangsterami.

Narratorem jest sam Borys. To specyficzny typ, a jego przemyślenia i refleksje zajmują wiele miejsca. Dorosły ale nie dojrzały. Człowiek, który ma pełną świadomość, że coś w jego życiu nie wyszło. Podczas gdy wszyscy na około ruszyli do przo...

Nie czytajcie z ciekawości. Nie czytajcie tylko dlatego, że lubicie twórczość muzyczną Tomasza Organka. Debiutancka powieść muzyka jest dla tych dojrzalszych, bogatych w doświadczenia osób, być może tych, którzy są w okolicach tej magicznej kreski zwanej 40 lat.

Lubie egzystencjalizm i takie rozważania na temat ludzkiej natury i moralnych wyborów człowieka. Dlatego po książkę sięgnęłam. Początkowo porwała mnie bez reszty i ubawiła jak beznadziejne losy Adasia Miauczyńskiego, ale później nieco ją przemęczyłam - przez rozwlekłe nic nie mówiące fragmenty, po których przeczytaniu byłam w kropce.

Ciekawy debiut, zdecydowanie jestem ciekawa, co będzie dalej.


Recenzja na stronie:
http://swiatwslowachiobrazach.pl/index.php/2019/06/07/teoria-opanowywania-trwogi-tomasz-organek-recenzja-ksiazki/