Recenzja książki Deniwelacja

Witaj Wiktorze,
to już półtora miesiąca jak widzieliśmy się ostatni raz.
Już albo dopiero, zależy jak się na to spojrzy, ale zostawmy tę kwestie.
Sęk w tym, że dłużej nie mogłam wytrzymać i musiałam przekonać się co u Ciebie słychać i okazało się, że całkiem sporo, mam nadzieję że mnie nic już teraz nie ominie.
Niby słuch o Tobie zaginął na długi czas, ale jednak Ty nie próżnowałeś, więc musiałeś dokładnie opowiedzieć mi w co wplątałeś się tym razem, a ja czytałam Twoją kolejną historie siedząc jak na szpilkach, raz po raz powtarzając w myślach "Och Forst, dlaczego ty to sobie robisz, co Tobą kieruję, jak ty chcesz się z tego wykaraskać?"
A przede wszystkim dlaczego robisz to też mi i karzesz na to patrzeć, przecież ja nie mam nerwów ze stali i mimo tego, że stoję za Tobą murem, nie jestem niezniszczalna.
Przez długi czas próbowałeś mnie zwodzić, dając tylko małe okruchy informacji, ale zaczęłam łączyć wątki i nie miałeś wyjścia, musiałeś doprowadzić tę historię krok po kroku do celu, tak bym zrozumiała. Wiem, że nie było to dla Ciebie łatwe, widzę to po emocjach jakie temu wszystkiemu towarzyszą a tych jest tutaj od groma, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych w końcu wszystko się musi na swój sposób równoważyć. Czytałam Twoje losy z niedowierzaniem, z zapartym tchem, bałam się o Ciebie nie raz, wątpiłam w Twój sposób działania ale jednak miałam nadzieję, że będzie dobrze.
I jednak mocno mnie zaskoczyłeś w sumie jak zawsze choć ciągle myślę że bardziej się nie da, to Ty stajesz na wysokości zadania i pokazujesz mi, że nie ma rzeczy niemożliwych. A jeśli takie stają na Twojej drodze, to albo przebijesz się przez nie głową, albo znajdziesz jakiś sposób by obejść je tak by nikt poza Tobą się nie zorientował. Tylko ja się ciągle zastanawiam, ile ty jeszcze jesteś w stanie wziąć na swoje barki. Obserwując Cię chwilami można dostrzec pęknięcia na Twojej skorupie, czy dojdzie kiedyś do momentu, że to się wszystko rozpadnie?
"Deniwelacja" uświadomiła mi jak bardzo za Tobą tęskniłam ❤️