Toxic recenzja

„Toxic” Rachel Van Dyken to druga część serii „Zatraceni”, która opowiada o losach Gabe’a znanego z „Utraty”. Choć pierwsza część nie zrobiła na mnie najlepszego wrażenia, postanowiłam dać autorce drugą szansę, bo byłam ciekawa, jaką historię przygotowała dla przyjaciela Kiersten i Wesa.
W pierwszym tomie Gabe Hyde dał się poznać jako wytatuowany lekkoduch, który zmienia dziewczyny jak rękawiczki, ale jak się okazuje, to tylko maska, pod którą skrywa mroczną przeszłość. Tragiczny wypadek sprzed czterech lat sprawił, że chłopak porzucił życie sławnego idola i przybrał inną tożsamość, by zacząć wszystko od nowa. Gdy na jego drodze staje Saylor, Gabe robi wszystko by ją od siebie odepchnąć, bo wie, że nie może dać jej tego, na co zasługuje, gdyż jego serce wciąż należy do innej…
Sięgając po „Toxic” wiedziałam, czego mniej więcej się spodziewać i nie miałam zbyt wygórowanych oczekiwań, ale mimo to i tak przeżyłam rozczarowanie. Rachel Van Dyken jest bez wątpienia utalentowaną pisarką i świetnie potrafi oddać emocje i rozterki targające bohaterami, ale niestety to nie wystarczyło, bym mogła czuć się w pełni usatysfakcjonowana historią, jaką zaprezentowała. Lektura „Toxic” wywołała we mnie tak samo mieszane uczucia jak „Utrata”, choć te dwie pozycje bardzo się od siebie różnią. Druga część jest zdecydowanie tą mroczniejszą, a relacja głównych bohaterów daleka jest od tej, która łączyła Kiersten i Wesa w pierwszym tomie. W „Utracie” wątek miłosny był dla mnie zbyt wyidealizowany i przerysowany, ale w „Toxic” wcale nie prezentuje się lepiej. Związek Saylor i Gabe’a nie można określić inaczej, jak toksycznym. Nie było to dla mnie zaskoczeniem, bo właśnie to sugerował tytuł, ale jeżeli taki był zamysł autorki, to mogła się pokusić o odrobinę oryginalności. Zamiast tego znowu mamy chłopaka, który źle traktuje główną bohaterkę, a ona mu na to pozwala, bo jest przystojny i dobrze całuje. To już było i to w każdej możliwej odsłonie. A szkoda, bo historia Gabe’a miała w sobie naprawdę dużo potencjału.