Dziadek do orzechów recenzja

"Dziadek do orzechów" E.T.A Hoffmanna jest moim dziecięcym wyrzutem sumienia. Będąc młodym molem książkowym miałam tę książkę w swojej biblioteczce, w pięknym, dużym i barwnym wydaniu. Ilekroć jednak sięgałam po nią, przerażała mnie mroczna atmosfera tej opowieści i odkładałam na później. Po latach, kiedy Wydawnictwo MG zdecydowało się wznowić ten klasyk literatury dziecięcej w pięknym, świątecznym wydaniu, postanowiłam wreszcie zmierzyć się z lekturą. Moje odczucia jednak nie zmieniły się ani o jotę.

Nadal mam wrażenie, że to zagmatwana, pełna przemocy, mściwości i smutku historia. Opowiada o Klarze i Fredzie, dzieciach radcy, którzy co roku z okazji świąt Bożego Narodzenia dostają od wujka Droselmajera skomplikowane mechanicznie zabawki, które szybko są im odbierane, aby nie zostały zepsute. Tym razem wujek przynosi im niezwykły zamek z ruchomymi figurkami oraz dziwnego, niezbyt urodziwego dziadka do orzechów, który bardzo przypada do gustu Klarze. Dziewczynka bawi się nim bardzo długo, a kiedy granica między jawą a snem zaczyna się zacierać, okazuje się, że Dziadek do orzechów jest zaklętym chłopcem, siostrzeńcem pana Droselmajera, który musi stoczyć walkę z siedmiogłowym Królem Myszy. Klara mu pomaga, zdobywa dla niego odpowiednią broń i Dziadek do orzechów pokonuje wroga oraz oprowadza dziewczynkę po wspaniałym Królestwie Lalek, pełnym przepięknych zabawek, wspaniałych budowli i niesamowitych słodkości. Kiedy sen się kończy, okazuje się, że odczarowany Dziadek do orzechów przybywa do domu Klary w postaci siostrzeńca pana Droselmajera.

Nie przekonuje mnie mieszanie świata wyobraźni z rzeczywistością w taki sposób, w jaki zrobiono to w "Dziadku do orzechów". Poczułam się zagubiona w tym, co dzieje się naprawdę, a o czym Klara śni. Klimat tej opowieści jest baśniowy, jednak mroczny i niepokojący. Wyobraźnia Klary jest przebogata, ożywające w niej zabawki uczestniczą w niezwykłych wydarzeniach. Tworzy fantastyczne światy, jednak kiedy stara się dzielić swoimi przeżyciami z dorosłymi, wszyscy ją zbywają i nazywają głupiutką.

Opowiadanie pochodzi z początku XIX wieku i jest to wyczuwalne w jego stylu i języku. Nowe wydanie zostało nieco uwspółcześnione pod tym względem. Piękna jest okładka, która nawiązuje do świątecznego klimatu. Książka zawiera też czarno-białe, klasyczne ilustracje. Jeśli ktoś czuje sentyment do tej opowieści, to polecam to wydanie, bo jest staranne i eleganckie. Tym niemniej, sama historia mnie nie przekonuje.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl