Muśnięci wiatrem recenzja

Gdzie byśmy nie byli i kogo byśmy nie stracili, nasza tęsknota czy ból będzie rozkładać się na dwie równe części. Każdy będzie okazywać na swój własny sposób.

Tomik podzielony jest na dwie części, gdzie przeżywamy emocje kobiety, natomiast w części drugiej emocje mężczyzny. Jest to pewnego rodzaju rozmowa dwóch bliskich sobie dusz, które muszą wyrazić swoje myśli, pragnienia i troski.

Kobieta opowiada o swojej miłości - „miłość nieuleczalna choroba”, westchnieniach, o tym, co „przyniesie jutro”, o tym, czym dla niej jest ta miłość dwóch kochających się ludzi „całym światem”.

Mężczyzna, wierny swym uczuciom, stabilny „we mgle do ciebie idę”, za swoją wybranką wszędzie pójdzie „choćby na koniec świata”.

Jak kocha, odnajdzie drogę wszędzie. Dla niego ważna jest bliskość, uczucie, lubi często marzyć i jego wyobrażenia z rzeczywistością nie mają często nic wspólnego. Przez co spotyka go zawód.

„Muśnięci wiatrem ” to myśli, spostrzeżenia oraz ulotność chwil zapisanych przez autorkę, które dają sens i smak naszemu życiu. Bez względu na to jak wyglądamy, każdy znajduje swoją połowę w życiu. I zgodzę się, że mężczyźni dużo o uczuciach potrafią mówić, czasem wręcz osaczając słowami, ale ich nie potrafią okazywać. A gdy jest im w związku zbyt dobrze, myślą, że to tylko sen. W tych krótkich wierszach wiele jest mądrości, które skłaniają czytelnika do głębszych rozważań. Czuć w nich miłość, tęsknotę, ból, który jest nieodłączną częścią naszego życia oraz marzenia, bez których to życie byłoby czarno-białe i smutne.

Jeszcze na koniec wspomnę, że w tomiku znajdziemy rysunki wykonane ołówkiem przez samą autorkę, które ukazują nam emocje poszczególnych wierszy, nie ma ich wiele, ale czuć ich odbiór.

na miłość

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję autorce Annie Nazar.