Tysiąc pocałunków recenzja

💙Recenzja💙

"Dlaczego trzeba stanąć w obliczu śmierci, by nauczyć się doceniać każdy dzień? Dlaczego musimy czekać, aż niemal skończy nam się czas? Dopiero wtedy zaczynamy spełniać marzenia, które mieliśmy, gdy wydawało nam się, że jesteśmy nieśmiertelni."

Poppy i Rune. Najlepsi przyjaciele od dzieciństwa. W ciągu kilku chwil odnajdują wspólny język. Zacieśnia się przyjaźń, która miała być wieczna... Jednak po drodze spotykają przeszkodę. Wyjazd chłopaka sprawia, że ich piękna rzeczywistość musi zostać przerwana. Są telefony, wiadomości i rozmowy. Tak przynajmniej miało być... Tylko że Poppy nagle się odcina. Znika niczym widmo. Nie wie dlaczego. Rune załamuje się. Zmienia się w kogoś, kim tak naprawdę nie jest. Zagubił w sobie chłopaka i tę dobroć w sercu. Budowała go jedynie nienawiść.
Los daje im szansę. Chłopak powraca do swojej przyjaciółki, dziewczyny, wybranki serca. Nie wie tylko, że ich czas jest ograniczony...

"Tysiąc pocałunków" to książka, która uświadamia nas, że czas jest pojęciem względnym. Nie wiemy, kiedy dobiegnie koniec jego drogi. Jednak od nas samych zależy, jak go wykorzystamy.

Po książkę sięgnęłam z ciekawości. Tyle osób poszukiwało jej w ostatnim czasie, że byłam ciekawa, jaki jest jej fenomen. I teraz już wiem, że ta historia jest z gatunku tych, które nas czegoś uczą, a przy okazji wyciskają łzy. Nie jest to zwykła książka. To bolesna historia o dwójce osób, którzy oddali sobie nawzajem serca. Tylko gdzieś po drodze ten czas został im odebrany. Kiedy dowiedziałam się, czym spowodowane było odcięcie się Poppy od Rune'a moje serce pękło na pół, a policzki zostały zalane przez łzy. Nigdy nie płacze na książkach, ale ta opowieść mnie złamała. Przemawiała przez nią prawdziwość i realizm. Właśnie taką sytuacją może spotkać każdego z nas. Każdy mógł być na jej miejscu. Co wtedy byście zrobili?

Czytając ją, uświadomiłam sobie, że przez całe życie będziemy. Nie ma chwili kiedy tak naprawdę odpoczywamy. Jest ciągła walka o pieniądze, władze i bóg wie, o co jeszcze. Nikt nie zatrzyma się i nie spojrzy w niebo i nie powie, że jest wdzięczny za każdy dzień, za każdy oddech za każdą chwilę. Przecież czas jest kruchy niczym porcelana. Nie wiemy, kiedy dobiegnie jego koniec. Dlatego po tej książce wiem, że każdy dzień będę traktowała, jakby był tym ostatnim, bo nie wiem, kiedy przyjdzie mi się pożegnać...
Smutna, ale piękna opowieść o miłości, wierności i sercach, które biły tylko dla siebie. Teraz wiem, w czym tkwi sekret tej książki. W jej prawdziwości.
Polecam ją każdemu. Tylko obowiązkowo miejcie przy sobie chusteczki.