Las przeznaczenia '43 recenzja

🔥RECENZJA PRZEDPREMIEROWA🔥

„Moritz w jednej chwili zrozumiał, że ci chłopcy nigdy nie zostaną dobrymi, niemieckimi, budzącymi postrach żołnierzami. Zostaną tym, kim są: garstką oportunistów, chcącą prześlizgnąć się przez zatrzaskujące się z hukiem wrota historii. Sam zresztą nie odstawał ani cala od reszty”.

„Las przeznaczenia’ 43” autorstwa Michała Lelonka to książka, która zdecydowanie może was zaskoczyć, a już na pewno nakłonić do pewnych refleksji.

Do tej pory wszystkie czytane przeze mnie książki o tematyce wojennej skupiały, się głównie na ofiarach wojny tudzież mam na myśli na więźniach i cywilach, którzy znosili wszelakie okropności zadane im przez okupantów.

Zawsze przy takich pozycjach nie opuszczała, mnie myśl jak ludzie mogą być tak okrutni. Nie rozumiałam, jak to jest możliwe, że pośród ludności niemieckiej nie ma osób, które uważałyby ideologie Hitlera za kompletny bełkot.

Michał Lelonek w swojej książce pokazuje, że jednak takie osoby istniały, bądź mogły istnieć.

Opisuje historię niemieckich żołnierzy, którzy marzyli jedynie o tym, by przetrwać wojnę i nie wylądować na froncie walcząc w bezsensownych bitwach, które ponosiły za sobą morze ofiar. Nie chcieli zabijać, gnębić, ani torturować niewinnych ludzi. Jednak w obliczu siły niemieckiej propagandy swoje prawdziwe myśli musieli zachować dla siebie.

W momencie, kiedy w ich bazie zostaje założony obóz, a oni zostają zmuszeni do czynów, które mogą, prowadzić do utraty przez nich człowieczeństwa zaczyna do mnie docierać, że pojęcie ofiary wojenne odnosi się do wszystkich, którzy żyli w tamtych czasach.

Byli to niewinni i ci, którzy mogli być niewinni, gdyby od najmłodszego nie uczono ich okrucieństwa.

Jak zwykle w takich momentach zaczynam odczuwać smutek. Ja jak to ja podeszłam do tego wszystkiego dość emocjonalnie. Zatrzymywałam się w trakcie czytania i rozmyślałam. Wiedziałam, że zakończenie tej opowieści nie może, być szczęśliwe nieważne jak bardzo bym chciała. Mimo to uważam, że była to naprawdę dobra książka. Nie skupia się na opisach przemocy jednak daje nam sporo do myślenia.

Szczerze polecam.