Taniec złodziei recenzja

Te grube tomiszcze dorwałam w bibliotece i uważam to za jeden z lepszych dni w tym roku! Kazi dostaje zlecenie od swojej królowej — ona i jej świta mają zbadać przestępstwa popełniane wobec nowo powstałych osad jej pobratymców, którzy osiedlają się na terenie należącym do Ballengerów. Jednak pod całą tą otoczką, wojowniczki mają jeszcze jedną tajną misję... Z kolei nowo wybrany patrei Ballengerów Jase mierzy się z nowymi obowiązkami i intrygami o władzę. Ci ludzie pochodzą z różnych światów, ale połączy ich wspólny cel i wspaniałe uczucie.

Od początku książki zostajemy rzuceni na głęboką wodę — relacja głównych bohaterów rozpoczyna się niecodziennie i szybko się rozwija w trakcie wspólnej podróży. Jednak nic co dobre wiecznie nie może trwać i już wkrótce ich relacja zostaje wciąż i wciąż wystawiana na ciężkie próby.

Z początku cała historia jest zawiła, napotykamy wiele dziwnych imion, krain, zależności politycznych... Potem akcja nabiera tempa, nie mogłam się wręcz oderwać, a potem nastąpił impas — gdzieś w połowie książki nie mogłam się ponownie zaangażować. Jednak przetrwanie tego momentu zostaje wynagrodzone z całą siłą.

Bohaterowie "Tańca Złodziei" są wielowymiarowi, ale muszę przyczepić się kilku rzeczy. Jase to wspaniały brat, syn, członek swojego klanu. Jest także rzeczowym i twardym przywódcą, któremu zdarza się popełniać błędy, co jest bardzo życiowe, skoro co dopiero objął swoje stanowisko. Jednak dla Kazi traci całkowicie głowę i ryzykuje od samego początku, mimo że nie do końca darzy swoją wybrankę zaufaniem. Z kolei ona to dziecko ulicy, utalentowana złodziejka z traumami, co świetnie Mary Pearson oddaje. Kazi boi się, nie zna wielu potraw, nie umie zachować się w niektórych sytuacjach. I mimo że przeszła profesjonalne szkolenie na strażniczkę, od dziecka musiała radzić sobie sama w ciężkich warunkach to łyka każde kłamstwo i wytłumaczenie patreia bez zastanowienia. Każde jego słowo jest dla niej najprawdziwsze, mimo że jej intuicja aż krzyczy. Gryzło mnie gdzieś to trochę.

Ich relacja jest przecudowna, kibicowałam im od początku, autorka świetnie przedstawiła chemię pomiędzy bohaterami, jakbym stała obok i wszystko obserwowała i mimo tego, że Kazi i Jase pochodzą z różnych światów, to aż chciałam, żeby wszystko dobrze się skończyło.

W całej tej historii pojawia się wiele bohaterów pobocznych i naprawdę można się pogubić, kto jest kim, ale do moich ulubieńców trafiają jeszcze współtowarzyszki Kazi.

Świat przedstawiony w "Tańcu Złodziei" jest bardzo oryginalny, z tego co udało mi się wywnioskować, powstał na zgliszczach "starej" cywilizacji, która jest podobna do naszej obecnie. Jeszcze się z takim motywem nie spotkałam.

Epilog przyprawił mnie o szybsze bicie serca i od razu rozpoczęłam poszukiwania kolejnego tomu (cała seria to dylogia), a cała historia to mój top tego roku!

Jedynie mogłabym przyczepić się do czcionki — mały druk bardzo szybko męczył moje oczy.