Robert i Róża recenzja

Jakiś czas temu otrzymałam od wydawnictwa Replika dwa pierwsze tomy rodzinnej sagi Niziołkowie z ulicy Pamiątkowej. Seria opowiada o mieszkającej w Poznaniu rodzinie Niziołków, dzielącej zamiłowanie do książek, w tym oczywiście do Władcy Pierścieni - w końcu nazwisko zobowiązuje! 

Pierwszy tom, zatytułowany “Robert i Róża”, jest niejako wprowadzeniem do całej sagi. Narratorka - córka tytułowych postaci - przedstawia w nim dzieje swojej rodziny, od lat 60. ubiegłego wieku, aż do 2013 roku. Elanor, zwana po prostu Elką, w okraszonej sporą dawką humoru relacji, opisuje dzieciństwo i okres dorastania swoich rodziców oraz kluczowy wpływ książek na kształtowanie ich osobowości, przywołuje najważniejsze epizody z ich życia, jak na przykład ich pierwsze spotkanie, prowadzące do związku i małżeństwa, pojawienie się na świecie każdego z trojga ich potomków i towarzyszące tym wydarzeniom okoliczności, czy związaną oczywiście z literaturą tajną działalność Roberta i Róży podczas stanu wojennego. Historia rodziców zręcznie przeplatana jest opowieściami dotyczącymi ich dzieci, dzięki czemu książka stanowi pełny i spójny obraz tej konkretnej rodziny, która co prawda jest fikcyjna, ale łatwo można o tym zapomnieć podczas lektury - tak realni wydają się jej członkowie. 

Nie jest to powieść, która uwodzi czytelnika sensacyjną fabułą i niespodziewanymi zwrotami akcji, ale raczej atmosferą rodzinnego ciepła, humorem, licznymi nawiązaniami do literatury (zwłaszcza Władcy Pierścieni), oraz przesympatycznymi bohaterami - tej rodziny nie sposób nie polubić. Trudno uniknąć oczywistego porównania ich do Borejków z Jeżycjady Musierowicz, ale z całą moją sympatią do tych drugich, muszę przyznać, że cechuje ich pewien snobizm, którego Niziołkowie na szczęście są pozbawieni. 

Sięgając po tę książkę nie zdawałam sobie sprawy, że jest tak mocno katolicka, co dla mnie jako czytelnika innego wyznania bywało chwilami trochę męczące. Mimo wszystko wolę czytać o rodzinie, która kieruje się w życiu chrześcijańskimi zasadami moralnymi, nawet jeśli różnimy się w naszym pojęciu chrześcijaństwa, niż o ludziach kompletnie tych zasad pozbawionych, tak tłumnie obecnych we współczesnej literaturze. 

Jeśli macie ochotę przeczytać coś lekkiego, ale wartościowego i życiowego, to myślę, że saga o Niziołkach was nie zawiedzie - ja z pewnością sięgnę po kolejne tomy.