Oskar i pani Róża recenzja

Oscar i Pani Róża to powieść Érica-Emmanuela Schmitta wydana w 2002 roku. Opowiada historię chłopca chorującego na białaczkę, który za namową swojej przyszywanej cioci Róży zaczyna pisać listy do Boga – pełne dziecięcej prostoty i chwytające za serce.

"(...) życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć.

Mały Oscar cierpi na białaczkę, dlatego spędza mnóstwo czasu w szpitalu. To właśnie tam poznaje panią Różę. Jest ona wolontariuszką, która dzięki swojej bogatej wyobraźni i pozytywnemu usposobieniu pomaga Oscarowi oswoić się z pojęciem śmierci".

Główny bohater to dziesięcioletni chłopiec, który – jak to dzieci mają w zwyczaju – mówi wprost o swoich bolączkach i utrapieniach. Problem polega na tym, że Oscarowi zostało bardzo mało czasu, a spotkania z panią Różą jedynie wydłużają jego dojrzałą jak na swój wiek listę celów.

Prosty i niezwykle ujmujący styl pisania Schmitta sprawia, że sympatyzujemy z małym Oscarem, jednocześnie mu kibicując. Jest on niezwykle interesującą postacią, która wydaje się zakochanym nastolatkiem, mężem przechodzącym kryzys wieku średniego, czy po prostu człowiekiem w kryzysie egzystencjalnym – wszystko to pod maską małego chłopca. Pani Róża, jego osobista wybawicielka i mentorka, zaszczepia w nim plan na życie. Co ciekawe, na początku wiemy o tej postaci bardzo niewiele. Opowiada Oscarowi niestworzone historie ze swojej młodości i doradza mu w sprawach sercowych. Jest stałym bywalcem szpitala, jego najszczerszą, najserdeczniejszą przyjaciółką i, według mnie, najlepszą rzeczą, jaka mogła go spotkać.

Kochać i nie wiedzieć, czy jest się kochanym – kicha. A co dopiero to i nieuleczalna choroba, która odbiera wszelkie chęci do życia...

Jestem bezgranicznie zakochana w tej małej powieści. Filozoficzne rozważania są próbą odpowiedzi na niezwykle trudne pytania małego Oscara, pytania, które zresztą sama sobie zwykłam zadawać. Nieważne, czy masz dziesięć, czy pięćdziesiąt lat – mały bohater Oscara i Pani Róży, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami na temat życia i śmierci, z pewnością cię sobą zachwyci...