Recenzja książki Uwięziona

Miłośnicy thrillerów z gatunku domestic noir, dobrze znają twórczość A Paris. " Uwięziona "to kolejna książka napisana w tym stylu, jednak dodatkowo jest tu wątek obyczajowy i kryminalny.

Autorka, przed laty, zachwyciła mnie swoją debiutancką książką "Za zamkniętymi drzwiami "i jak na razie żadna z kolejnych powieści nie pobiła tego sukcesu. " Uwięziona "wprawdzie nie przebiła pierwszej lektury, ale muszę przyznać, że mnie urzekła.

Książka w 2/3 to przeplatanka krótkich migawek z życia Amalii nazwanych "teraz "i "wtedy ". Dziewczynę poznajemy w bardzo dramatycznych okolicznościach, gdy na raka umiera jej ojciec, a ona robi wszystko, aby nie trafić do domu dziecka. Sama, bez pieniędzy i dachu nad głową, wyjeżdża do Londynu, aby tam zarobić na upragnione studia prawnicze. Po chwili autorka robi przeskok w czasie o kilka lat i opisuje dramatyczne chwile porwania oraz uwięzienia w ciemnym pokoju.

Wraz z nią współodczuwałam w chwilach tragedii i smutku. Jednocześnie zazdrościłam bohaterce jej mocnego charakteru, woli walki i siły w dążeniu do obranego celu. W chwili, gdy wydaje jej się, że już będzie dobrze i jest szczęśliwa, jedną decyzją, niszczy sobie życie, a wszystko to za sprawą zaufania niewłaściwej osobie.

Tytuł "Uwięziona "ja odbieram dwuznacznie. Po pierwsze bardzo bezpośrednio, gdyż kobieta została porwana i uwięziona, oraz alegorycznie, gdyż jej małżeństwo stało się pułapką i zarazem więzieniem.

Końcówka powieści to dalsze losy, ale nie chcąc spoilerować, nie napiszę nic więcej. Ta część, przynajmniej dla mnie, jest nieco słabsza od poprzedniej. Pomimo niższej oceny tej części, całość czytałam z dużą ciekawością.

Bohaterów jest sporo, ale dość charakterystyczni, dlatego nie sposób się pogubić.

Dodatkową atrakcję stanowią wstawki matematycznego zadania. Proste, ale podobnie jak sprytny i wyrachowany Ned Hawthorpe’a, dałam się zwieść i zaskoczyć.

Książka jest napisana w krótkiej, ale treściwej formie. Nie ma w niej zbędnych ozdobników czy wypełniaczy. Czyta się szybko. Miłośnicy gatunku nie powinni być zawiedzeni. Ja zachęcam do czytania.