Forrest Gump recenzja

„Forrest Gump”, powieść Winstona Grooma, jest przyzwoitą książką, ale daleko jej do mistrzostwa osiągniętego przez filmową adaptację. Podczas gdy film „Forrest Gump” w reżyserii Roberta Zemeckisa uważam za arcydzieło, książka wydaje się bardziej surowa i mniej zniuansowana. Sama historia Forresta – człowieka o prostolinijnym spojrzeniu na świat, który nieświadomie uczestniczy w kluczowych wydarzeniach XX wieku – jest inspirująca, lecz nie w pełni oddana w literackim oryginale.
Główną zaletą powieści jest humor i satyra, które czynią ją interesującą dla czytelnika. Groom daje wgląd w amerykańskie realia przez pryzmat Forresta, a sama postać jest oryginalna i przejmująca. Bohater, mimo swojej ograniczonej inteligencji, zaskakuje zdroworozsądkowym podejściem do życia, co nadaje książce pewnego uroku. Książka przedstawia też dodatkowe wątki – m.in. nieco bardziej szorstkie, a czasem absurdalne doświadczenia Forresta, które nie trafiły do filmu. Ostatecznie jednak te elementy wydają się mniej angażujące niż wersja filmowa.
Z drugiej strony, styl pisania Grooma jest nieco mniej plastyczny i emocjonalny niż język kina. Podczas gdy filmowa adaptacja tchnęła w postać Forresta ogromny ładunek emocjonalny, książka sprawia, że cała historia wydaje się nieco chłodniejsza, bardziej ironiczna i złożona z serii przypadków, które niekiedy wydają się chaotyczne. W filmie wiele scen i wątków zostało poprowadzonych w bardziej uporządkowany, a przez to emocjonalnie angażujący sposób. Jest tam lepiej oddana głębia i wewnętrzna ciepło Forresta, którego książkowa wersja, niestety, momentami się pozbawia.
Jedną z największych różnic między książką a filmem jest relacja Forresta i Jenny. W powieści ta relacja wydaje się bardziej toksyczna i znacznie mniej romantyczna. Forrest w książce jawi się momentami jako osoba bardziej obojętna wobec wielu wydarzeń, a jego motywacje są trudniejsze do uchwycenia, przez co historia traci część swojego serca, które w filmie wyraźnie bije dla Jenny. Ponadto, film nadaje relacji Forresta z innymi postaciami większą głębię, przez co postacie takie jak porucznik Dan zyskują wyjątkową symbolikę, czego w książce jest jakby mniej.
Podsumowując, „Forrest Gump” Winstona Grooma to dobra książka, która daje interesujący obraz Forresta, choć nie wywołuje tego samego głębokiego poruszenia co film. Jest to historia warta poznania, szczególnie dla tych, którzy chcą lepiej zrozumieć pierwowzór słynnego filmu, lecz daleka od ideału. Ostatecznie, można sięgnąć po nią, by wniknąć głębiej w świat Forresta Gumpa, ale trudno nie odczuć, że film prześcignął książkę, przenosząc historię na niedościgniony poziom.