Pięć recenzja

Otulona mrokiem kobieta ze strachem oczach ukradkiem przemyka przez okładkę zbioru opowiadań „Pięć” Mariki Krajniewskiej. Autorka jest młodą, wielokrotnie nagradzaną pisarką rosyjskiego pochodzenia.

Odchylając okładkę wkraczamy do zupełnie innego świata ukrytego w 18. krótkich opowiadaniach. Przepełnione ludzkim bólem, smutkiem i niepewnością. Ociekają żalem, który łapie za serce i zmusza do myślenia. Każde z opowiadań to inna historia o losach ludzi dotkniętych osobistą stratą, bólem, strachem. Różni ludzie, różne sytuacje, różne emocje. Mimo różnic łączy ich wspólne położenie, każdy z nich skrywa w swoim sercu tajemnicę swojego życia. Bolesną, wstydliwą, przerażającą, często powiązaną z okresem wojennym i dramatycznymi przeżyciami tamtych czasów.

Autorka w doskonały sposób posługuje się retrospekcją płynnie przenosząc czytelnika między okresami życia bohaterów. W sposób niezwykły, wręcz mistrzowski Krajniewska operuje niedopowiedzeniem i gra emocjami. Zmusza do wysiłku intelektualnego czytelnika, który sam musi zastanowić się nad skutkami i motywami działań oraz decyzji podejmowanych przez bohaterów opowiadań. Nie są to proste decyzje, jednoznaczne opinie… Zmuszają do głębokich przemyśleń… A co Ty byś zrobił gdyby bliska Twemu sercu osoba znalazła się w obozie, z którego nikt nie może wyjść? Czy potrafiłabyś pokochać dziecko poczęte w wyniku gwałtu? Ile jesteś w stanie zrobić dla miłości? Gdzie leży granica między odwagą a tchórzostwem?...

Marika Krajniewska jawi się jako niesamowicie utalentowana kompozytorka grająca na ludzkich uczuciach, ludzkiej wrażliwości… Wydobywająca tę wrażliwość z naszych najgłębszych, najbardziej skrywanych głębin ludzkiej emocjonalności.

Zamykając tomik pozostajemy z milionem myśli, trudnych uczuć, odczuć nie dających przejść do normalnego życia… I ciągle powracającym pytaniem, jak można żyć z czymś takim…