Widoki recenzja

Dziś czas na kontynuację cyklu "Czas na zmiany" czyli recenzja tomu 2 pt. "Widoki".
Książka swą premierę miała 3 czerwca tego roku i otrzymałam ją dzięki uprzejmości Wydawnictwa @czwartastrona.

Wracamy do bohaterów " Pocztówek" dziesięć lat później. Wspólny wyjazd na Lanzarote zmienił wiele w ich życiu i wniósł jedną z najważniejszych wartości jaką jest przyjaźń.
Mała Patrysia jest zbuntowaną szesnastolatką i przeżywa pierwszą, młodzieńczą miłość, coraz trudniej przychodzi jej porozumienie z własną matką.
Sandra skończyła studia i pracuje w biurze.
Kacper jest dorosłym mężczyzną, młodym ojcem, który próbuje ratować swoje małżeństwo.
Agata z Darkiem zamienili się miejscami teraz on pracuje w korporacji, a ona prowadzi salony masażu.
Julita osiągnęła wszystkie obrane cele, schudła i prowadzi prężnie rozwijającą się firmę organizującą przyjęcia.
Tym razem wszystko śledzimy z perspektywy stolicy i myślę, że lektura tej książki będzie dla jej mieszkańców niezwykle przyjemna, zwłaszcza że jednym z ważniejszych bohaterów jest Pałac Kultury.

Tym razem nie zwiodła mnie piękna i urokliwa okładka, bo już dobrze wiedziałam czego się spodziewać - przede wszystkim szczerości i życiowej mądrości, wynikającej z doświadczenia.
Ta część podobała mi się bardziej, wydawała mi się dojrzalsza a smaczku dodawał tajemniczy ON o morderczych skłonnościach.
Szanuję autorkę, bo należy ona do grona tych nielicznych pisarek, które stawiają na autentyczność, nie lukruje rzeczywistości, nie karmi nas słodko-pierdzącymi dialogami, nie znajdziemy tu romansu niczym z Harlequina. Wszystko jest do bólu realne, mam wrażenie że dzieje się tuż obok, gdzie młode pokolenie powiela błędy rodziców, bo przecież każdy musi nauczyć się na własnych; wszyscy borykają się z mniejszymi czy większymi problemami a codziennie sprawy i gonitwa za pieniędzmi powodują, że nie mamy czasu dla sobie, dla rodziny, małżonkowie oddalają się od siebie, dzieci nie znają rodziców. Zatrzymajmy się na chwilę i zastanówmy co w życiu jest najważniejsze, aby w pogoni za tymi wielkimi rzeczami nie zatracić umiejętności cieszenia się z tych mniejszych.
"Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest".