Recenzja książki Walerian i Róża

Przyznaję nigdy nie byłam zainteresowana historycznymi romansami bo zawsze się bałam że tło historyczne, dworskie XIX wieku przyćmi elementy obyczajowe. W "Walerianie i Róży" od pierwszych stron poczułam dziwny spokój i pewność ,że obyczajowość nie zostanie przyćmiona niczym. I nie zawiodłam się. Bardzo płynnie poprowadzona fabuła,bohaterowie wykreowani w taki sposób że jednych się kocha by innych da przeciwwagi znienawidzić. Do tej pierwszej grupy sympatycznych postaci należą tytułowi Róża i Walerian,siostra Róży Emilia,brat hrabiego Karol czy choćby książę Wiktor. Do tej mniej pozytywnej grupy zaliczyłabym księżną Angelikę która od początku nie wzbudzała u mnie sympatii. Dodałabym tutaj ojca Róży który z początku był bardzo oschły i wymagający jednak o dziwo z biegiem historii człowiek ten uległ swego rodzaju przemianie.

Historia rozwijającego się uczucia między korzystającym z uroków życia Walerianem a skromną i niezwykle pracowitą dziewczyną z ludu przypadła mi do gustu do tego stopnia, że wpisała się na stałe do mojej kategorii książek które czyta się stanowczo za szybko i tak naprawdę nie chce się jej skończyć bo chciałoby się jeszcze. Żeby nie było nie jest to historia Kopciuszka który trafia na swojego księcia to raczej opowieść o znającej swoją wartość kobiecie zakochanej w koniach i uganiającym się za nią arystokracie. Powiecie typowy mezalians? Żeby nie było nudno to zdradzę tylko że nasi bohaterowie napotykają przeciwności losu,i kłody rzucane im pod nogi. Na drodze ku szczęściu staną im intrygi,kłamstwa,i nie tylko a to wszystko okraszone zostało i wzbogacone motywem koni, zwierząt do których od dziecka mam ogromny szacunek i sentyment tym przyjemniej mi się czytało tą historię.

Cóż mogę więcej powiedzieć żeby nie być posądzoną o zbytnie spolerowanie? Zachęcam do obserwowania poczynań autorki bo jeszcze nie raz nas zaskoczy a premiera "Waleriana i Róży" już 1 września- jest na co czekać jeśli lubicie dworskie klimaty,intrygi i konie to nie pożałujecie tej lektury.