Wampir Lestat recenzja

Opowiem wam moją historię...
Po pojawieniu się na półkach polskich księgarń "Wywiadu z Wampirem" i "Królowej Potępionych" zapadła długa cisza. Zapewne nie byłem jedyną osobą, która zastanawiała się, dlaczego trylogia Kronik Wampirów wydawana jest w takiej kolejności. Po przeczytaniu "Wampira Lestata" nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wydawnictwo Zysk i S-ka dokładnie wiedziało, co robi.
"Wampir Lestat" jest w założeniu bardzo podobny do poprzedniej części Kronik - "Wywiadu". Podobnie jak on, ma formę autobiografii, retrospekcji sięgających od śmiertelnego życia Lestata, poprzez mroczną tajemnicę jego przemiany aż do chwil, które później zostaną poruszone w "Królowej". Opowieść Lestata to próba wyjaśnienia, w jaki sposób syn szlachcica stał się diaboliczną istotą, kryjącą swój ból pod maską ironii i okrucieństwa.
Przyznam, że z reguły nie mam nic przeciwko długim książkom. Nawet ucieszyłem się, widząc na półce w Empiku grube tomiszcze z długo oczekiwanym tytułem na okładce. Tym razem jednak nawet ja - zagorzały fan Anne Rice - muszę przyznać, że autorka nieco przesadziła.
Jeżeli kogoś drażniły przemyślenia Louisa na kartach "Wywiadu"- zdecydowanie nie zachęcam do lektury "Wampira Lestata". Dużo miejsca autorka poświęciła opisowi stanów emocjonalnych i uczuć. Sytuacja poprawia się w momencie wyjazdu do Paryża razem z Nicholasem (gdzie mamy okazję poznać historię Theatre des Vampires i wyjaśnić zagadkę z "Wywiadu"), jednak później akcja znowu staje w miejscu i oddaje pole przydługim opisom.
Jestem pewien, że każdy fan Wampirzych Kronik prędzej czy później zdecyduje się sięgnąć po "Wampira Lestata" i odnajdzie w nim wiele elementów godnych zachwytu. Moim zdaniem, na uwagę zasługuje przede wszystkim atmosfera Paryża - ten delikatny urok dekadencji, posmak bohemy, artyzmu...
Słowem, kontynuacja "Wywiadu" jest książką nieco słabszą, lecz z pewnością niepozbawioną uroku.