Kształt demona recenzja

Bohaterka książki Amelii Atwater-Rhodes pt. „Kształt demona” z pewnością nie jest zwykłą nastolatką. Jej rówieśnicy unikają jej niemal instynktownie, a i sama Jessica wcale o ich towarzystwo nie zabiega. Do standardowego profilu nastolatki nie pasuje także fakt, że jest ona autorką paru niezgorszych powieści, których bohaterami są w większości wampiry. Można wiec sobie wyobrazić, co poczuje Jessica, kiedy postaci które dotąd uważała jedynie za wytwór swojej (raczej mrocznej) wyobraźni, okażą się ludźmi (a raczej wampirami) z krwi i kości.
„Kształt demona” po raz pierwszy wpadł mi w ręce parę lat temu i pamiętam, że bardzo przypadł mi do gustu. Teraz sięgnęłam po niego nieco ostrożniej, ale moje obawy okazały się bezpodstawne. Książka jest naprawdę dobra.
Choć nie jest to nowa powieść, jej tematyka – po ostatnich sukcesach „Zmierzchu” S. Meyer – jest jak najbardziej na czasie. Niemal każda strona przesiąknięta jest żądzą krwi wampirów, które nie są tak humanitarne jak Edward i przyjaciele. Co nie zmienia faktu, że są równie, a może nawet bardziej interesujące.
Postać samej Jessiki momentami wydawała mi się trochę przekolorowana. Jej ogólną postawę dobrze oddaje ten cytat: „…jej wewnętrzny świat śmierci, bólu i nienawiści…”. Jess zdaje się być osobą, która sama doprowadza się do upadku.
Myślę, że warto zwrócić uwagę na fakt, że „Kształt demona” ma zaledwie 160 stron. Jest to lektura na jedno popołudnie. Musimy tylko przyzwyczaić się do samo destrukcyjnych dążeń głównej bohaterki (która najwidoczniej uważa, że powiedzenie komuś komplementu skazałoby ją na wieczne męczarnie), bo do sposobu napisania książki raczej nie można się przyczepić. Na szczęście do Jessiki szybko można się przyzwyczaić i dalej jest już tylko lepiej.