Ostatnie dziecko recenzja

Jednostajność.

To słowo kołatało mi w głowie przez lwią część mojej przygody z „Ostatnim dzieckiem”. Serio, wszystko w powieści było tak jednostajne, że ciężko wręcz w to uwierzyć. Nasz dzielny trzynastolatek był non stop mądry, zaradny i pod każdym względem fajny, jego towarzysz ciągle i ciągle był nieodstępującym swojego Tomka Sawyera Huckiem Finnem, zły bogacz był odpychający, podły i niepanujący nad sobą, główny śledczy był zmęczony życiem i poddający się problemom, ale też takim, że widać, że mu zależy itd. I tak przez grubo ponad trzysta otwierających powieść stron :) A wszystkie podkręczacze i przełamywacze akcji (jak np. sprawa z drugą zaginioną dziewczynką) tak bardzo się w to wszystko wpisywały, że miast właśnie jakoś przełamywać akcję tylko podkreślały ową jednostajność.

Co ciekawe autor długo zdawał się nader dobrze czuć z takim charakterem swojego dziełka, gdy w pewnym momencie zaczyna się robić naprawdę dość ciekawie gdy idzie o tor policyjnego śledztwa, to jest to z miejsca najpierw rozwodnione, a potem z pełną świadomością zlikwidowane. A mówimy o zdarzeniach mających miejsce już grubo po trzech czwartych tekstu. Co gorsza pisarz likwiduje to każąc wykreowanym przez siebie stróżom prawa przyjąć pewne rzeczy wbrew zdrowemu rozsądkowi, regułom wnioskowania itd. Ten brak logiki wykazywany przez śledczych w końcówce książki (dochodzą do prawdy o tym, co się wydarzyło „bo tak”) to zresztą mój drugi, obok owej męczonej powyżej do upadłego jednostajności, podstawowy zarzut względem tej powieści.

Wracając jeszcze do owej jednostajności – tak, czuję, że jakoś tak za mało o niej do tej pory napisałem i jakoś tak zbyt rzadko używałem tego słowa w tej recce :))))) - to ma ona jeszcze jedną negatywną konsekwencję. Otóż ginie w niej totalnie wątek magiczny. To, czym Hart tak otwarcie wabi nas w prologu i co potem usiłuje rozgrywać aż do końca (wątek wron) jest przez nas w rezultacie ledwo zauważone. Tym razem chyba już mocno wbrew zamierzeniom pisarza.

W finale okazuje się na szczęście, że to wszystko do czegoś prowadziło, za to aż 5/10. Mamy spięcie wątków, mamy efekt katharsis, motyw trudnych relacji i tego, do czego potrafi doprowadzić jedna zła decyzja wybrzmiewa. To na plus, ponadto bardzo okej wyszła sprawa z jednym z odnalezionych ciał (tak, z TYM właśnie ciałem), tu pisarz totalnie nas zmyla, a jednocześnie robi to absolutnie, całkowicie bez szarżowania.