Sprawa zaginionego markiza recenzja

Kobiety zawsze zaburzały równowagę Sherlocka Holmesa, a pochodzenie rodzinne Holmesa jest jednym z aspektów jego życia, któremu poświęcono niewiele uwagi. Nancy Springer ośmiela się wyobrazić sobie najbardziej niekonwencjonalną matkę i tak samo nieokiełzaną młodszą siostrę słynnego detektywa. Obie potrafią nieco namieszać w teoretycznie uporządkowanym świecie detektywa.

Czternastoletnia Enola nigdy nie znała swoich znacznie starszych braci. Prowadziła stosunkowo odosobnione życie z matką w rodzinnym majątku, przekonana, że jej bracia nie chcą mieć z nią nic wspólnego z powodu plotek dotyczących faktu, że była „nieoczekiwanym” dodatkiem do rodziny. Jednak wszystkie założenia Enoli dotyczące jej życia i rodziny zmieniają się, gdy nadchodzą jej urodziny, a jej matka znika. Kiedy Sherlock i Mycroft przybywają do posiadłości w poszukiwaniu krnąbrnego rodzica, Enola odkrywa, że historia rodziny jest o wiele bardziej skomplikowana, niż się spodziewała. Enola szybko zdaje sobie sprawę, że nie ma ochoty godzić się z ich planami na przyszłość – postanawia samodzielnie odnaleźć matkę. Wyrusza w drogę, nie wiedząc, że znajduje się w większym niebezpieczeństwie, niż mogłaby sobie wyobrazić.

Charakter Enoli to prawdziwa perełka. Jest odważna i zuchwała, a jako młoda kobieta ma specjalny zestaw umiejętności których brakuje jej słynnemu bratu. Springer potrafi poprzeplatać wiele interesujących informacji na temat szyfrów i języka kwiatów, których znajomość pomaga Enoli w jej przygodach. Sprawa Zaginionego markiza to zbyt szybka, ale za to bardzo absorbująca lektura. Każdy rozdział jest przepełniony wieloma szczegółami z epoki, ale też sporą dawkę przygód, co daje jedną z najlepszych lektur dla młodzieży, z jakimi się spotkałem. Nie mogę się doczekać, kiedy odkryję dalsze przygody jedynej Enoli Holmes!

"Bardzo chciałabym wiedzieć, dlaczego mama wybrała mi imię „Enola”, które czytane wspak daje angielskie słowo „alone”, czyli „sama”. Mama uwielbiała, i prawdopodobnie nadal uwielbia, anagramy i szyfry, więc musiała jej przyświecać jakaś myśl. (...) Tak czy inaczej: „Doskonale sobie poradzisz sama, Enolu” – powtarzała mi niemal każdego dnia, kiedy byłam już podlotkiem."