Wciąż pod wiatr recenzja

„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to kontynuacja losów młodej Polki Laury, dziewczyny, która z miłości do swojego męża żydowskiego pochodzenia zamieszkała w getcie.

Ta część skupia się przede wszystkim na życiu Laury, która po tym, jak zabrali jej męża i teściową, zaopiekowała się młodszymi braćmi swojego ukochanego. Kobieta, pracując najpierw w szwalni, potem jako służąca u niemieckiego oficera, robi wszystko, by utrzymać siebie i bliźniaków, troszczy się także o swoich współlokatorów, którzy są dla niej jak rodzina. Każdy dzień to walka o przetrwanie, nadzieja na zakończenie wojny i wyzwolenie. Niestety los nie jest dla mieszkańców łaskawy, ponieważ zaczynają się wywożenia ludzi do Auschwitz… Czy Laurze uda się ocalić życie swoje i swoich bliskich?

Aneta Krasińska w tej części ukazuje nam codzienność życia ludzi zamkniętych w łódzkim getcie, ich ciężką, wręcz niewolniczą pracę, ciągłe uczucie głodu, zmęczenia, zimno, brud i brutalność nie tylko niemieckich, ale także zwerbowanych żydowskich oficerów. Życie w ciągłym strachu, że zabrany zostanie członek rodziny, że kolejne dziecko zostanie odłączone od matki. Cały ten obraz wyciska z oczu łzy i łamie serce podczas lektury.

Autorka pokazuje nam też inną stronę tego życia, przywraca wiarę w ludzi, bo tam, gdzie mrok, tam i światło się pojawia. Zwykłe ludzkie odruchy, serdeczny uśmiech, dobre słowo, dzielenie się jedzeniem, choćby ostatnim okruszkiem chleba, mogę sobie tylko wyobrazić, ile znaczyły dla tych ludzi. Odwaga i niezłomność, przyjaźń i miłość to wartości ponadczasowe, takie, których nawet wojna nie jest w stanie zniszczyć. I to na łamach tej pięknej, lecz bolesnej historii przekazuje nam pisarka.

„Wciąż pod wiatr” to niezwykle poruszająca, przejmująca i niełatwa historia o ludziach, którzy wbrew temu, co ich spotkało, wciąż zachowali swoje człowieczeństwo, każdego dnia dając świadectwo dobroci i miłości, chociaż przyszło im żyć w piekle. W piekle, które zgotował im drugi człowiek.

To była bardzo emocjonująca lektura. Taka, która chwyta za najczulsze struny w naszej duszy. Taka, która sprawia, iż zaczynamy doceniać małe rzeczy, bo żyjemy w czasach, w których mamy wszystko na wyciągnięcie ręki. Taka, która uzmysławia, że powinniśmy czerpać z życia, ile się da, bo los zawsze może się od nas odwrócić.

Zakończenie złamało mi serce, ale zostawiło także z nadzieją, że to nieostatnie spotkanie z Laurą, kobietą, która w imię miłości poszła tam, skąd każdy chciał się wyrwać.

Dziękuję Wydawnictwu Jaguar za egzemplarz do recenzji.