Wdowa recenzja

Zakładam, że Fiona Barton chciała zaskoczyć i zdezorientować czytelnika, ponieważ "Wdowa" posiada elementy, które mają wywołać zamęt w głowie, ale niestety tak nie jest. Historia od samego początku jest czytelna. Bohaterowie zostają w taki sposób przedstawieni, że ktoś, kto choć odrobinę orientuje się w temacie psychologi, nie będzie miał problemu ze wskazaniem winnego. Jednak to, że historia jest jednoznaczna, nie oznacza, że jest kiepska. Nic z tych rzeczy. Autorka wprowadziła wieloosobową narrację. Różne punkty widzenia uatrakcyjniają powieść. Pozwalają wniknąć w psychikę bohaterów i przyjrzeć się sprawie z wielu perspektyw. Udostępniają też szerokie pole do analizy postaci. Poza tym motyw uprowadzenia dziecka, sam w sobie jest intrygujący, gdyż umożliwia przyjrzenie się społecznym reakcjom. Zwłaszcza że wydarzenia nie dzieją się tylko w czasie teraźniejszym. Barton przedstawiła również etapy śledztwa i zachowania bohaterów sprzed dnia głośnego wywiadu.

Krzywda dziecka porusza dotkliwie. Przy takich sprawach emocje sięgają zenitu. Często czyny i słowa wymykają się spod kontroli. Autorka świetnie ukazała nastroje publiczne, a także rzetelnie opisała pracę mediów, które niewątpliwie mają wpływ na kształtowanie opinii społecznej. W sumie nie powinno to dziwić, bo Fiona Barton jest byłą dziennikarką, pracującą m.in. dla "Daily Mail" i "Daily Telegraph". Jest też zdobywczynią nagrody dla reportera roku British Press Awards. Taka nagroda zobowiązuje. Stąd też książka pod względem merytorycznym nie zawodzi. Mnie tylko zabrakło twistów fabularnych, które wzbudzałyby wątpliwości, bo choć pojawiają się niedopowiedzenia i domysły, to jednak wszystko jest zbyt oczywiste. Pod tym względem dużo lepsza jest "Żona potwora", która swego czasu zdrowo namieszała mi w głowie. Mimo to uważam, że "Wdowa" to wyjątkowo udany thriller psychologiczny, na który warto zwrócić uwagę. Przypominam, że jest to debiutancka powieść, więc jeśli autorka zaczyna tak dobrze, to jej kolejne powieści muszą być lepsze.