Wielka samotność recenzja

Alaska, 1974 rok. To tam dla trzyosobowej rodziny wszystko miało rozpocząć się na nowo. Lepiej, pełniej, szczęśliwiej. Tam gdzie niebo nigdy nie jest do końca czarne, gdzie dni nie oddziela ciemność nocy, a nocy nie przerywa jasność dnia. Gdzie natura zaskakuje swoją dzikością i trzeba uważać- na wszystko i wszędzie. Gdzie nie ma wody, prądu i tłumów. Gdzie ludzie są dla siebie bardziej ludzcy i o każdej porze gotowi ruszyć na pomoc. Właśnie tam, w alaskańskiej wiosce swój początek ma historia, która porusza i niczym ten nieodkryty ląd wciąga do swojego świata. Świata trzynastoletniej Leni, jej matki i ojca, który po powrocie z wojny w Wietnamie nie jest tym samym człowiekiem, którym był przed tym, jak trafił do niewoli. Dziedzicząc chatę w nieznanym dotąd stanie, łudzi się, że uda mu się pozbyć demonów, które dręczą go po powrocie.

Zima na Alasce obnaża charakter, pokazuje słabości, nieprzygotowanie, lęk, poddaje próbie. Zginąć tam można na tysiąc sposobów. Utonąć, spaść w przepaść, zamarznąć, umrzeć z głodu. Dla tej rodziny największym wyzwaniem stanie się natura, ale nie ta na zewnątrz, malująca krajobrazy, przyciągająca wiatr, czy gwiazdy. Natura, która drzemie ukryta w człowieku, a przy sprzyjających okolicznościach wypełza na wierzch i nie ma przed nią ratunku. Bo odludzie. Bo na zewnątrz wilki. A przede wszystkim bo miłość, która w swoim pięknie okazuje się być bardzo, ale to bardzo ślepa i niebezpieczna.

Ta książka porusza. Płynie się przez tą opowieść o życiu w nieznanym nam świecie, jednak wśród tak dobrze znanych emocji. Przyjaźń, miłość, smutek, szaleństwo przeplatane chwilami radości wylewa się z każdej strony. Przelewa przez palce. Ogrzewa. I chłodzi. Wkurza, irytuje. Czy można tak mocno kochać, przebaczając wciąż zadawany ból?

Cała historia opowiedziana jest z punktu widzenia Leni- dziecka nad wyraz dojrzałego. Dziecka, który jest świadkiem dziwnej relacji między mamą, a tatą. Dziecka, które pokochamy od pierwszej strony, i któremu do ostatniej będziemy z całego serca kibicować.

Nie lubię książek o miłości, a tą książkę pokochałam. Za mądrość, za sposób poprowadzenia tej historii, za ciepło, mimo chłodów Alaski, za rudowłosą dziewczynkę i za szczyptę smutku i refleksji nad kruchością życia i nad pięknem świata. To opowieść, którą można polecać każdemu, bo każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Romans, dramat, przygodę, odrobinę strachu i wspaniałą podróż po dzikim i niebezpiecznym lądzie, wśród ludzi, którzy mimowolnie stają się dla siebie rodziną.

Kolejna, po Słowiku wspaniała i z rozmachem napisana powieść. Tak bardzo polecam!