Wczoraj i Dzisiaj recenzja

Człowiek czasem szuka ucieczki, ucieczki od Wczoraj, od Dzisiaj, od tu i teraz i od tego co będzie. Natłok myśli w nas aż prosi się o „pękiem ziół przewiązanie / niczym wstążką” i porzucenie. Głowa szuka wytchnienia, odpoczynku na kilka minut, na całą noc. Niespokojna dusza zaś poszukuje „swojego miejsca” gubiąc się między początkiem, a końcem. „Drepczesz sama / w kółko / nic już nie czujesz”. I pytasz sam siebie – gdzie jesteś? Kim jesteś? I co tu robisz?

Pytania wyzwala w tobie Aleksandra J. Starostecka, która w ciszy wyciąga do ciebie dłoń trzymając „Wczoraj i Dzisiaj”.

Wiersze. Krótkie wersy osadzone w zimie, w baśni nocnej, w chłodzie jesieni. W samotności i utęsknieniu. „Nocą nachodzi sen / zgaduje marzenia”, bo „noce są rozmową (…) uparte / zawsze chcą mówić o tobie”, a ty tęsknisz. Wczoraj czułeś pragnienie czegoś, czegoś nienazwanego, ulotnego. Strach pierzcha, gdy ktoś jest obok – ale tak było wczoraj. Wczoraj ktoś był a dzisiaj? Dziś jest tęsknota, szukanie i zgoda na chwilową samotność, „bo odurzona smutkiem / cichość trwa i trwa”. Własna „bezsilność kłuje i wyciska łzy”. To ty – ty, choć każdego dnia „oglądasz się w zwierciadle czasu / coraz cię mniej”. Nikniesz zamknięty w samotności, którą tak wolno odmierza zegar. Dlatego postępuje, jak poetka, bierz z niej przykład. Wracaj do wspomnień, do wierszy, do prawdy i tego, co stanowi twoje życie. Nadzieja przynosi kojący sen, „myśli nie martwią się milczeniem / są jak małe dzieci”. Ty też taki bądź.

Dzisiaj. Oddychaj mimo skutku i tęsknoty za kimś, kto był wczoraj, a kogo nie ma dziś. Ty jesteś. TY. Zatrać się w kolorach, pośpiewaj z ptakami, marz i śnij, uwolnij duszę znękaną.

„Wczoraj i Dzisiaj” wymaga ciszy. Te wiersze, choć krótkie, czytane w ciszy smakują najlepiej. Czujesz czas, przemijanie, zagubienie. Kochałeś, bo teraz tęsknisz. Próbujesz wypełnić pustkę, zatrzymać gwiazdy. Tyle cię było, a teraz? Karłowaciejesz jako człowiek. Stajesz się ulotnym bytem zbliżającym się do śmierci. A może... do życia po życiu? I, co zaskakuje, w tomiku „Wczoraj i Dzisiaj” ta świadomość raduje. Świadomość życia wiecznego, gdy ciało ziemskie umrze. Dusza – będzie wieczna. Dlatego teraz chce ci się biegać „od obłoku do obłoku”, znajdujesz sens w tym, co dzisiaj.

Podnieś głowę – prosi Starostecka, popatrz za szybę, posłuchaj muzyki wiatru i siebie samego.

Przecież „nieodgadnioną wolnością jesteś”.

Po lekturze poezji Aleksandry J. Starosteckiej obudziły się we mnie myśli. Złapałam je i zapisałam

„Zatrzymaj się w tym życiu

#agaKUSIczyta