Wielki Pies recenzja

Życie Emila Stompora nie oszczędza. Choć po ostatnich wydarzeniach minęło już sporo czasu, to wciąż praca przysłania mu cały świat. Nie ma się co dziwić, że czuje się wypalony i chce odejść. Pragnie mieć w końcu czas dla siebie, ukochanej żony i córki. Warszawa to miasto, w którym nie czuje się najlepiej. Kiedy wypowiedzenie leży już na biurku, policjant dostaje jeszcze jedno zadanie. Misję, która na zawsze odmieni jego życie.

Uwielbiam, kiedy autorzy kryminałów piszą opowieści na kanwie prawdziwych zbrodni. W najnowszej książce Aleksandra Sowy niejako powracamy do sprawy studentki z Krakowa, która zamordowana została w bestialski sposób. Chyba nie ma osoby, która nie słyszała o skórze, którą wyłowiono z Wisły. Tyle tytułem wstępu, a co znajdziemy w środku?

Ostry jak brzytwa kryminał, z którego przekleństwa sypią się jak z rękawa. Wielokrotnie jadać autobusem zastanawiałam się, czy moje słuchawki są na tyle wygłuszające, by inni pasażerowie nie słyszeli wulgaryzmów. Czy jest ich za dużo? Miejscami nawet ja miałam dość, a nie mam problemu, kiedy autor korzysta z takiego słownictwa. Wszystko jest kwestią normy i odpowiedniego wywarzanie, tak by wszystko miało ręce i nogi.

No właśnie, ręce i nogi. Momentami miałam poczucie, że pozycja jest nieco przegadana, za dużo w niej było rozmyślań i rozważań, a za mało akcji. Myślę, że gdyby obciąć niepotrzebne dłużyzny pozycja nie straciłaby na wartości. Jednak mimo drobnych mankamentów, to było bardzo udane spotkanie. Emil, jak to Emil zimny i egoistyczny, ale w środku nadal pozostał świetnym facetem, który nie cofnie się przed niczym, by złapać mordercę.

Z jednej strony śledztwo, a z drugiej genialnie skrojony wątek policyjny z polityką w tle. Układy, układziki, protesty i tajemnica, która nie miała ujrzeć światła dziennego. Jednym słowem rewelacja. Co do zakończenia, powiem szczerze, że nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Trup ściele się gęsto, a morderca zrobi wszystko, by nie zostać złapanym.

Mimo dramatycznego wręcz zakończenia, mam nadzieję, że Emil jeszcze nie raz pokaże swoje oblicze. Tym razem w nieco innym, być może spokojniejszym miejscu. Chociaż kto wie, co czai się tuż za rogiem.