Cud, miód, Malina. Kronika rodziny Koźlaków recenzja

"Cud Miód Malina. Kronika rodziny Koźlaków" autorstwa Anety Jadowskiej to zbiór opowiadań o rodzinie Koźlaków. Jest to również najlepszy książkowy początek roku jaki mogłam sobie wyobrazić. Ileż ja się "ochów i achów" nasłuchałam o tej książce.
W ostatnim roku był to jeden z najchętniej czytanych i najczęściej wychwalanych tytułów. Jeśli mam być szczera to słyszałam niewiele neutralnych/negatywnych opinii na jej temat.
Każdy współczesny czytelnik doskonale wie, że nie jest łatwo zadowolić wszystkich zwłaszcza w czasach kiedy książki pojawiają się niczym "grzyby po deszczu".
W czym, więc tkwi fenomen "Cud Miód Maliny?"
Jeśli miałabym sugerować się tylko moją opinią i wrażeniami z lektury to z pewnością wskazałabym na: ciekawych bohaterów, bajkową wręcz fabułę, wartości przekazywane przez ten tytuł tj.: solidarność, więzy krwi, dbanie o siebie nawzajem, triumf dobra nad złem.
Dodatkowo fantastyczne poczucie humoru oraz to co może zaspokoić nawet najbardziej wymagających czytelników, którym z opowiadaniami "nie jest po drodze" mianowicie losy rodziny Koźlaków oraz ich przyjaciół w każdym z opowiadań "zazębiają się". Oczywiście nie we wszystkich będzie np. tytułowa Malina, ale zazwyczaj jeśli w jednym opowiadaniu dana postać jest pierwszoplanowa w innym może być na drugim planie i jest to bardzo dobry zabieg, ponieważ krótkie formy mają to do siebie, że pozostawiają niedosyt, jedynie próbkę możliwości danego autora/ autorki. Tutaj tego problemu nie ma.
To co również mi się spodobało to kreatywność autorki jeśli chodzi, chociażby o moce jakimi władają wiedźmy. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z większością tych, które "przypadły w udziale Koźlaczek".
Nie muszę dodawać, że książka jest napisana tak prostym i przejrzystym językiem, że chyba bardziej się już nie da.
Jeśli miałabym się do czegoś doczepić to niech to będzie pierwsze opowiadanie z cyklu "Idiota skończony", które na początek z Koźlaczkami było dla mnie za bardzo abstrakcyjne, ale to moje subiektywne odczucia. Więcej grzechów nie pamiętam.

Podsumowując: Książkę pochłonęłam w jeden wieczór, z mojej "półki wstydu". Stanowczo za długo leżała na półce. Jeśli mielibyście przeczytać w 2022 roku tylko jedną książkę, niech to będzie ta. Polecam serdecznie zarówno młodszym jak i starszym osobom, które potrzebują w swoim życiu odrobiny magii.