Pokoje recenzja

Stanisława Brejdyganta pierwszy raz zobaczyłam w serialu Klan. Pamiętam, że pomyślałam, dlaczego tak dystyngowany, dobrze ubrany i mający coś do powiedzenia człowiek nie jest bardziej widoczny w polskim kinie. Na pewno przyciąga jego głos (dopiero później dowiedziałam się, że dubingował aktora w serialu „Ja, Klaudiusz” na podstawie jednej z moich ulubionych książek). Później dowiedziałam się, że to ojciec Krzysztofa Zalewskiego, wybitnego muzyka, którego bardzo cenię za jego twórczość a szczególnie za piosenkę „Miłość Miłość” i udział w projekcie „Męski granie”. Ale o tym, że jego synem jest Igor Brejdygant, autor „Szadzi” skojarzyłam, gdy sięgnęłam po książkę „Pokoje”.

Właśnie tytuł książki wzbudził moje zainteresowanie. Bo co to znaczy po wiek klęski? Czy chodzi o starość a za nią nie ma już nic? Czy o wiek, w jakim nam przyszło żyć, wiek, który zmierza w przepaść? Ale przecież są pokoje…nie szuflady, do których wkładamy swoje życie, podzielone na okresy, zdarzenia, wydarzenia ważnie i ważniejsze….Pokoje…nie pokój, którego posiadanie dawniej było wielkim luksusem a pokoje…I nie wiem dlaczego od razu przyszła mi do głowy myśl…a ja jak nazwałabym książkę o moim życiu…? I przyszło mi też od razu wspomnienie mojej babci, która całe życie mieszkała w jednym pokoju z kuchnią. I było to bardzo naturalne. Z kuchni buchał ogień i ogrzewał niewielką przestrzeń. Było ciasno, ale jakoś bardzo rodzinnie…

Ale dosyć już pytań, zajrzyjmy do książki…, a ta napisana pięknymi zdaniami. Czytając, miałam wrażenie jakbym słuchała Pana Stanisława, który wciąga mnie w swoją historię życia, ciepłym głosem. To jest ten typ pisania, że nie umiałam czytać książki leżąc a tylko siedząc w fotelu, z filiżanką angielskiej herbaty, mogłam w pełni ją odebrać. Tło książki też miało znaczenie. Mamy w niej do czynienia i z latami wojny, które poznałam z opowieści babci najbardziej i dużo znalazłam w książce podobnych przeżyć; szare lata komuny, które osobiście doświadczyłam w niewielkim stopniu, ale jednak (choć pewnie komuna na wsi to trochę inny obraz niż w mieście).

Autor „Pokoi” dzieli się z nami swoimi wspomnieniami. Poznajemy jego dzieciństwo, ulice na których przyszło mu mieszkać, świat młodości i ważne osoby, które stanęły na jego drodze. Szczerze opisuje swoje emocje i dzieli się trudnymi wspomnieniami. Nie stroni od tematów ważnych, trudnych ale w książce dużo jest też uśmiechu i dystansu do siebie. Trochę jak przewodnik po polskim świecie artystycznym, przybliża wiele znanych postaci. Czasami czułam się jakbym znalazła się w świcie Hłaski, który opisywał „szwędanie” się za alkoholem od baru do baru, czasami jak u Nowakowskiego, który podobnie przedstawiał ważne dla artystów miejsca na znanych ulicach. Nie potrzebowałam zdjęć, bo Stanisław Brejdygant barwnie opisał swoje wspomnienia a dzięki powyżej wspomnianym pisarzom, moja wyobraźnia nadążała za słowami autora. Każda epoka ma swój wygląd, lata mierzona dziesięcioleciami, swoją kreację i ja to w książce „Pokoje” widziałam. Na pewno wybrzmiewają w niej rozmowy…, tak, to przebija najbardziej. Te rozmowy o sztuce, to spieranie się, dochodzenie, która prawda prawdziwsza, ważniejsza, najlepsza.

Zawsze mnie intrygowało, dlaczego ludzie podejmują takie wybory a nie inne, idą w prawo, kiedy myślą o lewej stronie i odwrotnie. Pierwszy raz zdarzyło mi się też czytać, mając na względzie to, że jestem matką i patrzyłam na opisywane historie z perspektywy dziecka i jednocześnie matki, gdzie przeszłość i teraźniejszość zamyka się w klamrach jakiś refleksji, bo nie można od nich uciec.

Lubię świat filmu, świat teatru i lubię poznawać drugiego człowieka. I gdyby Wikipedia tak odzwierciedlała życie człowieka, byłaby dużo ciekawsza.

PS Już wiem komu sprawię przyjemność tą książką. Gabrysia, wiem, że lubisz czytać o interesujących osobach i ta książka jest jak najbardziej Tobie przeznaczona :)



„Pokoje. Od urodzenia po wiek klęski” - Stanisław Brejdygant – Wydawnictwo Świat Książki