Wody czerwone recenzja

Czerwone wody, wody czerwone,
wszystko wokół niszczące.
Śmiercią uśpione, trucizną nasycone,
życie w tragedię zmieniające.
W tych wodach życia zatopione,
w tych wodach zło się sączące.
Czerwone wody, wody czerwone,
ach, jakież zgubne tajemnice niosące.

Strońskie lasy, górskie pejzaże,
przyroda pięknem się mieni.
I wszystko niebawem się okaże,
czy śmierci zagadka w prawdę się zamieni.
Zła okrutnego nic nie wymaże,
cierpienie ojca w szaleństwo się odmieni.
Czerwony wody zło niosą w darze,
ich tajemnica w złych barwach się mieni.

„ Wody czerwone ” o tym traktują, jak jedno tragiczne zdarzenie porywa za sobą konsekwencje późniejszych ludzkich wyborów. O tym, jak śmierć dziecka unosi się w zapachu przeszłości i gdzieś tam mocno w duszy tkwi, aż zmysły odbiera. I też o tym, jak chciwość ludzka i zło idą w parze, niosąc ze sobą cierpienie.

Autorka na pierwszy plan wysuwa w tej opowieści zagadkę kryminalną, którą osnuwa nieoczywista mgła tajemnicy, którą uzupełnia malowniczy pejzaż górskiej przyrody będącej zarówno ostoją zła, jak i przystanią schronienia. W tej niepokojącej aurze ujęła ważne społeczne tematy - mobbing w pracy, wiążące się z nim psychiczne wyniszczenie człowieka czy działalność „ gangów śmieciowych ”, niosącą ze sobą zatruwanie środowiska na ogromną skalę.

„ Wody czerwone ” są starannie doszlifowaną opowieścią o ofiarach ludzkiej zbrodni, dzielącą swój czas na „ teraz ” i „ wcześniej ”. O ofiarach, których istnienie pokrył kurz zapomnienia. To też opowieść o zaangażowanej policjantce i gorliwym prokuratorze, których łączy wspólna żarliwość w prowadzeniu śledztwa i oddanie, by tożsamości zmarłym przywrócić.

Choć wolny jest ten kryminał od wrażliwości, której doszukuję się w kryminalnych powieściach, ledwie delikatnie muska psychologicznym aspektem, to jest rozrywka na wysokim poziomie. Zatopiłam swoją kryminalną duszę w czerwonych wodach zła i była to niesamowita podróż przez ich meandry. Polecam o czekam na kolejny tom i na kolejną przygodę spod pióra autorki.