Wschodzący księżyc recenzja

Sięgając po książkę Keri Arthur pod tytułem „Wschodzący księżyc” byłam przekonana że będzie to znowu typowa książka o wampirach i wilkołakach. Jednak tym razem bardzo pozytywnie się zdziwiłam.

Akcja toczy się w bliżej nie określonej przyszłości. Główną bohaterką jest Riley Janson, która jest krzyżówką wilkołaka z wampirem, potocznie nazywana dhampirem. Ma ona brata bliźniaka Rhoana , który jest strażnikiem i pracuje w biurze Departamentu Innych Ras w Melbourne. Oboje zostali odrzuceni ze swojej sfory w dniu ukończenia przez nich pełnoletności i są zdani sami na siebie. Życie Riley toczy się normalnie,aż do dnia gdy jej brat Rhoan zostaje wysłany na misję i nie daje znaku życia. Główna bohaterka postanawia na własną rękę znaleźć swojego brata. W poszukiwaniach brata i niebezpiecznej misji będzie jej pomagał wampir-Quinn przyjaciel Rhoana.
Dodatkowym problemem Riley jest zbliżająca się pełnia i wilcza gorączka, która opanowuje jej ciało i zmysły.

Czy Riley uratuje brata? Jaki sekret Riley odkryje wraz z Quinem? Czy poradzi sobie z wilczą gorączką i swoimi emocjami? Czy przełamie się i zostanie strażniczką?

Odpowiedź na te i inne pytania znajdziecie w pierwszym tomie powieści Keri Arthur pod tytułem
„Wschodzący księżyc”.

Powieść bardzo mi się spodobała. Nie jest to typowy romans paranormalny jak na przykład „Zmierzch”. Książka i fabuła jest bardzo dokładnie przemyślana. Nic nie dzieje się tu przypadkowo. Każde następne zdarzenie ma przyczynę i skutek zawarty w powieści. Oprócz wątku intrygi i porwania autorka porusza problem księżycowej gorączki podczas, której w naszej głównej bohaterce budzą się zwierzęce instynkty i przez cały ten czas ma ona ochotę na seks. Przez tą gorączkę wilki uważane są za bezwstydne. Dodatkowym plusem całej powieści są barwnie prezentujące się postacie. Nie są one przerysowane. Autorka w taki sposób nam je przedstawia że możemy sobie je bardzo dokładnie wyobrazić. Historię poznajemy z punktu widzenia Riley- głównej bohaterki. To właśnie ona jest tutaj pierwszorzędnym narratorem. Świat przedstawiony w powieści został przepełniony różnymi nadprzyrodzonymi postaciami.

Książkę polecam osobom w każdym wieku. Może ze względu na pikantne opisy odradziłabym ja dzieciom ze szkoły podstawowej. Mnie książka się bardzo spodobała. Fakt nie jest to jakaś ambitna powieść. Możemy ja zaliczyć do lekkich książek przy których możemy się odprężyć, mile spędzić czas.

Już niedługo recenzja tomu drugiego pod tytułem „Całując grzech”.