Ja, Potępiona recenzja

Wiktorii Bienkowskiej - byłej diablicy i niedoszłej anielicy - nie jest dane spokojne życie. Po raz kolejny zostaje uwikłana w diabelskie intrygi i po raz kolejny zostaje zamordowana! Ile razy można umrzeć? Jak najwyraźniej widać jeden raz to za mało. Wiki nie trafia jednak ani do Piekła, ani do Nieba, lecz do miejsca gdzie trafiają najmroczniejsze dusze: gwałciciele, mordercy, szaleńczy - do Tartaru. Tego grzeczna i ułożona Wiki zdecydowanie się nie spodziewała.

"I gdzie się podziała ta miła, grzeczna dziewczynka?
A prawda, umarła... Znowu."

Wielowymiarowy świat Katarzyny Miszczuk to teraźniejszość i przeszłość, współczesność i starożytność, chrześcijanizm i grecka mitologia, modernizm, barok i rokoko. Wszystko ułożone w gładką, spójną całość, wymieszane z sobą i posypane dużą dawką humoru. Nowa część oznacza nowe, szalone postacie. Poznamy bliżej nieobliczalnego Achillesa, znienawidzonego führera Hitlera czy mrocznego Kuby Rozpruwacza, którego tożsamość jest owiana tajemnicą. Miszczuk przechodzi samą siebie w kreacji bohaterów. Każdy z nich jest barwną iskierką o wyrazistym charakterze i solidnej gramaturze.

"Biada nam. Socjopata napalił się na socjopatkę. To może skończyć się rzezią, kiedy trzecia socjopatka, właścicielka wcześniej wspomnianego socjopaty, się o tym dowie."

Tym, co mnie pozytywnie zaskoczyło w tej części jest sama Wiktoria. Z potulnej, grzecznej dziewczynki staje się drapieżną kocicą, która nie daje wejść sobie na głowę i w końcu może zasłużyć na miano diablicy, a właściwie potępionej diablicy. Dumnie zadziera podbródek, walczy o swoje (ponieważ - w końcu! - wie czego chce) i otwarcie deklaruje swoje uczucia. Do kogo? Tego niestety musicie przekonać się sami.

"Ja, potępiona" pozytywnie mnie zaskoczyła. Druga część w porównaniu do pierwszej nie przypadła mi do gustu i miałam obawy, jak ta trylogia się zakończy. Moje obawy jednak szybko się rozwiały. Od pierwszych stron zostajemy wrzuceni w wir akcji, pojawia się kilka momentów grozy, trochę namiętności i oczywiście, za co kocham Miszczuk, spora doza humoru, którą soczyście jest nasączona każda stronica. Azazel, Lucyfer i Gabriel ani na chwile nie pozwolą nam się nudzić. Jedyne za czym tęskniłam to za Śmiercią! (czyż to nie brzmi absurdalnie?) Niestety mojej kochanej Śmierci było za mało i brakowało mi jej niesamowicie.

Podsumowując. Przy tej książce bawiłam się świetnie! Cała trylogia rozśmieszała mnie do łez, a jej bohaterowie skradli moje serce. Jestem nienasycona i chce więcej! O Wiktorii, Belecie, Azazelu, Lucyferze i Gabrielu mogę czytać bez końca. Pani Kasiu: proszę! Czy możemy coś z tym zrobić?

Piekielnie polecam!~ hybrisa