Kafka nad morzem recenzja

Jest to jedna z najlepszych książek Murakamiego. Oparta jest na tragedii greckiej w oparach magii. Czy my rządzimy losem, czy los rządzi nami? Czy można przezwyciężyć los, a może trzeba się z nim pogodzić?
„ Na świecie, w którym jest czas, niczego nie da się odwrócić.”
Co zrobić z przeszłością, czasami bardzo bolesną? Czy wyjściem jest walka i noszenie w sobie krzywd, czy może przebaczenie? A może wyjściem jest zapomnienie i wymazanie przeszłości.
Każda z postaci tej książki jest ważna, każda ma w sobie inny rodzaj tragizmu i każda inaczej sobie z tym radzi. Jednocześnie jest to książka, która ma w sobie bardzo dużo ciepła i jest gloryfikacją przyjaźni. Można powtórzyć za Mertonem: „nikt nie jest samotną wyspą”. Czy bez pomocy innych moglibyśmy sobie poradzić z życiem? Jest i samotność, która też jest potrzebna.
Głównym bohaterem jest 15 letni chłopak Kafka, który ucieka z domu, aby rozwikłać i poradzić sobie z przeszłością. Poradzić sobie musi też z przyszłością. Pragnie znaleźć swoją drogę w życiu. Aby tego dokonać musi odkryć, czym jest przyjaźń, miłość, wolność, seksualność. Musi nauczyć się wybierać.Musi wyleczyć rany, które w sobie nosi i znaleźć na nie lekarstwo.
Drugim ważnym bohaterem jest Pan Nakata, analfabeta, który umie rozmawiać z kotami. Jest dojrzałym człowiek, bardzo doświadczonym przez życie, który wie, że ma w życiu misję do wypełnienia. Spotykamy też młodego kierowcę z końskim ogonem lubiącego hawajskie koszule. Ojciec Kafki zostaje zamordowany i całą trójkę poszukuje policja. Jest też wątek z II wojny światowej.
Książka na pograniczu snu i jawy, zanurzona w konwencji onirycznej. Zresztą sam autor pisze: „ Wszystko w życiu jest metaforą”. Pisze także: „Obok świata, w którym żyjemy, jest inny świat. Do pewnego miejsca możesz do niego wejść. I możesz z niego bezpiecznie wrócić. Jeżeli będziesz uważny. Ale jak miniesz pewien punkt, już stamtąd nie wyjdziesz. Nie znajdziesz drogi powrotnej. To labirynt.”

Wypełniona jest muzyką klasyczną i jazzem, pełna metafor i symboli odwołujących się do mitologii i filozofii. Miejscami zabawna. Ważną role odgrywają też koty.
Autor stworzył wyjątkowy klimat, w którym się zanurzamy. Czyta ją się świetnie, cały czas trzyma w napięciu, nic się nie da przewidzieć. Każde zdanie jest ważne.
Cudowna, wielowymiarowa, niejednoznaczna powieść. Zadaje pytania, ale nie zawsze udziela odpowiedzi. Natomiast prowadzi nas przez zakamarki naszego umysłu i duszy do wnętrza naszego abyśmy siebie lepiej poznali. Nic nie jest proste.