Kafka nad morzem

Książka Murakamiego nie drażniła mnie „złotymi myślami” (w przeciwieństwie do „Pielgrzyma„ Coelho, tak nachalnie moralizującego). Jeśli się w niej pojawiały, wynikały z treści, z akcji. Nawet chwilami ich trywialność lub oczywistość była pożądana. Może ze względu na bohatera – piętnastolatka? Może przez połączenie tak bardzo kontrastowych postaci i zdarzeń? Zresztą nie szukałam w powieści głębokiej filozofii, ale delektowałam się zabawą z niewiadomym, symboliką, nastrojem, zagadkami bez rozwiązań, lub z wieloma odpowiedziami. Sięgnęłam po tego autora, nic o nim nie wiedząc, ale wcale się nie rozczarowałam.

Proszę, jaka merytoryczna dyskusja. Mam nadzieję, że więcej takich NaKanapie będzie. Właśnie ta Wasza wymiana komentarzy skłoniła mnie do tego, żeby sięgnąć po "Kafkę nad morzem" i nie żałuję wydanych pieniędzy. Pierwsza cudowna książka, po którą sięgnąłem dzięki temu wortalowi.Sam Murakami mówi, że jego książka jest jak zagadka, której rozwiązanie znajduje się w innych zagadkach. To dość trafny opis tej pozycji. Bogactwo symbolizmu jest nie do przecenienia. Autor czerpie z Japońskich wierzeń, z Shintoizmu, Buddyzmu i Chrześcijaństwa. Odwołuje się do muzyki, tej popularnej i tej poważnej. Nawet starożytna grecka mitologia jest tu konieczna do chociaż połowicznego zrozumienia i docenienia przekazu. Doszukałem się nawet pewnych punktów wspólnych z anime "Shin Seiki Evangelion". Klątwa Edypa, wycofanie się z Hadesu nie obracając się za siebie, przejście przez wodę, deszcz ryb i pijawek, koty, picie krwi, seks, wreszcie Johnny Walker i pułkownik Sanders - pod tymi względami "Kafka" kojarzy się trochę z "Amerykańskimi bogami" Gaimana. Jest jednak pewna istotna różnica, bo kiedy Gaiman odwoływał się do kultury Zachodu, tak tutaj wszystko zawieszone jest w dalekowschodnim klimacie.Nie pamiętam kiedy ostatnio celowo czytałem wolniej, aby rozkoszować się lekturą - zwykle pochłaniam książki. Tą się delektowałem. Otoczyła mnie jak mgiełka. Mam nadzieję, że po skończeniu lektury ten klimat zostanie ze mną na dłużej.

Cóż tu dużo mówić, książka magiczna, zaskakująca i co najważniejsze ciekawa! Murakami jak zwykle pokazał swój kunszt. Powieść porusza wiele problemów życiowych i bohaterów którzy starają się z nimi poradzić. Bardzo dobrym pomysłem było przedstawienie dwóch bohaterów,których wątki się łączą - pierwszym jest 15-letni Kafka ( fajne jest to że głównym bohaterem jest młoda osoba, z czym nie spotkałem się w poprzednich dziełach autora ), który stara się uniknąć klątwy rzuconej przed własnego ojca; drugim z bohaterów jest Pan Nakata - staruszek który w dzieciństwie uległ pewnemu wypadkowi, które zmieniło jego życie. Inni bohaterowie również przedstawieni zostali w ciekawy i intrygujący sposób ich losy świetnie łączą się z losami innych. Uważam, że wprowadzenie elementów fantastycznych do powieści sprawiły, że stała się ona jeszcze bardziej magiczna nie zmieniając przy tym całej koncepcji książki. Czyta się ją jak książkę obyczajową a nie jak fantastykę. Fantasy jest w niej naturalnym elementem który po prostu jest - sprawia jedynie że całość staje się bardziej atrakcyjne dla odbiorcy.

Najdziwniejsza książka Murakamiego jaką czytałem. Najdziwniejsza znaczy jedna z ciekawszych jakie ostatnio czytałem. Bardzo interesująca pod względem akcji i bohaterów (ekscentrycznych, tajemniczych, fantastycznych, takich jak np. pułkownik Sanders - brodaty staruszek z loga KFC, który "załatwia" jednemu z bohaterów prostytutkę) w niej występujących, rozbudowanych wątków. Mimo, iż po zakończeniu czytania miałem wrażenia, że niektóre zdarzenia, które wystąpiły w powieści nie zostały wyjaśnione, to polecam tą książkę nie tylko wielbicielom Pana Harukiego, ale wszystkim lubiącym nieco fantastyczne i pokręcone opowieści (choć nie polecałbym tej pozycji jako rozpoczynającej przygodę z tym pisarzem).

Ciężko jednoznacznie powiedzieć o czym są książki Murakamiego, podejrzewam, że to ten autor, którego powieści dla każdego znaczą co innego i opowiadają o czymś innym. Moim zdaniem Kafka nad morzem to powieść o poznawaniu samego siebie, odnajdywaniu własnej tożsamości i próbie kierowania własnym życiem... i chyba też o tym, że trzeba pamiętać iż życie, które mamy "w snach" czasami splata się z tym realnym i nie zawsze okazuje się lepszym. Każdy ma coś w życiu ważnego do zrobienia i nie powinien zagłuszać swojego wewnętrznego głosu. Trzeba mieć czas by zabrać się za tę książkę, ale warto.

Znakomita książka. Przypominała mi chwilami klimat powieści Carrolla. Moim zdaniem najmocniejszym atutem tej prozy jest jej wielowątkowość, symbolika i enigmatyczność dające możliwość szerokiej interpretacji. W powieści kilkakrotnie jeden z bohaterów mówi o "labiryncie" w znaczeniu symbolicznym. Myślę, że właśnie to jest kluczem w szukaniu ukrytych sensów tej książki, po której trzeba się poruszać właśnie jak po zagadkowej konstrukcji, wyposażonej w wiele korytarzów i pokoi.

"Kafka nad morzem" to trzecia książka Murakamiego, którą czytałam, lecz pierwsza, która była tak pokręcona i przesiąknięta magią. Na co dzień czytam powieści obyczajowe, lecz czasami, jak widać, potrzebna mi jest odmiana :) Bardzo mi się podobała :>

Zdziwienie nr 1 – że taka książka może mnie zainteresować; poziom absurdu, jak dla mnie, bardzo wysoki; naprzemienne skojarzenia z „Alicją w krainie czarów” i „Lolitą”; mieszanka piękna i rzeczy odrzucających; realizm pomieszany z baśniowością; postanowiłam przeczytać kilkadziesiąt stron, żebym mogła polecającej ją bibliotekarce powiedzieć, dlaczego, tym razem, nie i … wciągnęło mnie;

Zdziwienie nr 2 – że istnieją w książkach sceny, których nie jestem w stanie przeczytać. Filmy nie działają tak na mnie - w zasadzie nie pamiętam, bym chowała się pod stół, zamykała oczy czy wychodziła do drugiego pomieszczenia podczas filmowych „strasznych” scen. A tu: nie dałam rady - byłam zmuszona przerzucić kilka stron ze scenami opisującymi drugą część „wizyty” Nakaty u Johnniego Walkera. Brr… samo zerkanie na poszczególne akapity w celu sprawdzenia, czy akcja przeniosła się na bezpieczne dla mojej wrażliwości rejony, wywoływało bardzo nieprzyjemne stany mojej podświadomości.

Zdziwienie nr 3 – opisywanie seksu; jest u Murakamiego coś w opisach seksu, co wywołuje we mnie pewnego rodzaju zastanowienie, zdziwienie, nie wiem, jak to nazwać; w innych wypadkach czytanie o seksie albo podoba mi się, albo nie. Ewentualnie nie wywołuje żadnych emocji. A u Murakamiego prawie każdorazowo jest jakiś „stop” wywołujący refleksję dotyczącą dziwności, granic, poczucia czytelniczego komfotru itp…

Zdziwienie nr 4 – wszyscy w miarę młodzi, znani mi dotąd bohaterowie Murakamiego, są...

Pierwsze zetknięcie z Murakamim zakończyło się niestety niepowodzeniem. Przeciągnięta, acz niewciągająca fabuła (męczyłam się nieziemsko), część postaci wyjątkowo irytująca i często na siłę kreowana na interesujących, zakończenie, które na pewno nie zapadnię głeboko w pamięć, żadnego zaskoczenia, żadnego "klik". Płaszczyzna metafizyczna nie zachwyciła (ciekawością), język pełen ozdóbek. Zazwyczaj pozytywnie odbieram pokręcone, owiane realizmem magicznym książki, ale ta wyjątkowo mnie rozczarowała. Odniosłam wrażenie (subiektywne), że autor zastosował działanie: pokręcona fabuła + metafizyczne wątki + soft porno +znane nazwisko = pewny sukces (w końcu pomyślą, że jak nie wiadomo o co chodzi, to musi być to arcydzieło). Następnym razem dwa razy się zastanowię, nim sięgnę po książki pana Harukiego, choć wierzę, że inne trzymają poziom ;) Tej nigdy w życiu nie polecę (zwłaszcza jeśli zaczyna się przygodę z H.M.). szkoda.

Joe: piszesz o sprawności językowej, o pięknych słowach i frazach Murakamiego. I to jest fakt - pisze bardzo sprawnie, słowami, rytmem, układem się delektowałam. Ale pisanie po to, żeby pokazać jak ładnie się pisze jest właśnie - sztuką dla sztuki.Tak, jak pisałam: uważam, że tworzy niepotrzebne słowne serpentyny i girlandy, tylko po to, żeby były. Np przygoda z owcą jest w moim odbiorze wariacją na temat "na ile sposobów można opisać ludzką samotność". Tą samą wartość mógłby przekazać, skracając książki o połowę. I w tym bardzo kojarzy mi się z Ceolho właśnie.Obaj piszą książki na zasadzie: weźmy prosty przekaz i opiszmy go wieloma, wieloma słowy, których ilości nic nie tłumaczy.Offtopic: komentujemy książkę/pisarza/dyskutujemy o problemie. Argumenty i uwagi ad persona są w bardzo złym guście.