Dziewczyna z tatuażem na lędźwiach recenzja

Książka, która wpadła w moje ręce przypadkowo, jest autobiografią standupowej artystki estradowej, ponoć bardzo popularnej w USA, w każdym razie w książce się chwali, że zarabia dużo pieniędzy, a to w Ameryce jest symbolem sukcesu życiowego.

Od początku lektury miałem narastające poczucie irytacji i zażenowania. Pani Schumer opowiada swoje życie tak, jakby była na scenie i snuła opowieść standupową, chodzi o to, żeby za wszelką cenę rozśmieszyć ludzi. Zawsze wydawało mi się, że amerykańscy artyści standupowi to ekshibicjoniści, ale autorka przekracza wszelkie granice dobrego smaku, jest po prostu prymitywna i wulgarna epatując czytelnika seksem i skatologią. Na obronę swojej tezy przytaczam parę cytatów: „Nigdy, przenigdy nie rozmawiam z ludźmi w samolocie. To wielkie ryzyko, może wiązać się ze skutkami w rodzaju towarzystwa Jamesa Tobacka (…) który (…) powiedział mi „Kobietę zna się naprawdę dopiero wtedy, kiedy się jej wyliże odbyt”.” Zaś początek rozdziału 'Tata' jest następujący: „Kiedy miałam czternaście lat, mój tata zesrał się w wesołym miasteczku.” Te bon-moty nawet mówione ze sceny brzmiałyby dla mnie wulgarnie i całkiem nieśmiesznie, ale może tylko dla mnie...

Jest tego więcej, ale oszczędzę szanownych czytelników, wystarczą tytuły niektórych rozdziałów: 'List otwarty do mojej waginy', 'Jak utraciłam dziewictwo', czy 'Kiedy mężczyzna ma prawo nie doprowadzić kobiety do orgazmu w trakcie seksu', itd.

Może jestem staroświecki, ale należę do pokolenia, które nie mówi o niektórych sprawach, jest to kwestia elementarnej przyzwoitości, może to źle, może zamiatamy pod dywan pewne kwestie, z drugiej strony ekshibicjonizm i wulgarność pani Schumer budzą mój głęboki niesmak, to upublicznianie najintymniejszych stron swojego życia jest po prostu obrzydliwe. Niestety to coraz bardziej popularna tendencja, różnego rodzaju celebryci nie cofają się przed niczym, aby osiągnąć i utrzymać popularność. Wielu odbiorcom i czytelnikom to się podoba, gdy to piszę, na kanapie książka ma ocenę 7, no cóż, nauczyłem się już dawno, że 'de gustibus non est disputandum', ale ja takie rzeczy zdecydowanie odrzucam.

Nie doczytałem książki do końca, nie mogłem. Nie polecam.