Przegrana recenzja

Pisałam już wielokrotnie, że lubię dawać drugie szanse autorom, ale rzadziej mówię to samo o seriach. Uwielbiam je czytać, dlatego też staram się je mocniej selekcjonować, w końcu niektóre ciągną się w nieskończoność. Jeśli jednak pierwszy tom nie jest całkowitym rozczarowaniem, to z reguły decyduję się jeszcze na drugi. W przypadku nowego cyklu Marka Stelara ta taktyka się sprawdziła.
"Przegrana" porwała mnie wręcz od pierwszych stron. Nie byłam na to przygotowana, bo w "Wybranej" teoretycznie działo się dużo więcej, ale zupełnie mnie ta akcja nie wciągała. Tym razem Marek Stelar odszedł od sensacyjnych klimatów na rzecz rozkręcenia intrygi kryminalnej i wątków psychologicznych, a to zdecydowanie bardziej wpisuje się w mój czytelniczy gust.
W przypadku tej serii ważne jest, by czytać ją w odpowiedniej kolejności i w żadnym wypadku nie sięgać po drugi tom bez znajomości pierwszego. W moim odczuciu można by nawet połączyć te dwie książki w jedną dla dobra fabuły, z pewnością nie ucierpiałaby ona na tym, gdyby wydarzenia z "Wybranej" skrócić do minimum. Ale nie będę już marudzić, ponieważ po lekturze "Przegranej" zupełnie zmieniłam swój stosunek do głównej bohaterki i tego, co zgotował jej autor. Przede wszystkim zrozumiałam cały zamysł tej historii, to jak misterna to była intryga, jak wiele początkowo nieznaczących wątków się na nią złożyło.
Z każdą kolejną stroną miałam coraz szerzej otwarte usta z wrażenia aż do samego zakończenia, które było naprawdę brawurowym zwieńczeniem tej opowieści. Autor zaimponował mi tą fabułą, jego świetny styl ceniłam już wcześniej, więc tym bardziej cieszę się, że tym razem nie mam się do czego przyczepić.
"Przegrana" to jedna z lepszych powieści Marka Stelara, jakie czytałam, jeśli nie po prostu najlepsza. Z czystym sumieniem polecam więc tę serię i tych, którzy jak ja, byli zniechęceni po pierwszym tomie, zapewniam, że drugi to najprawdziwsza petarda. Autora mogę z całą pewnością zaliczyć do grona moich ulubieńców i wkrótce na pewno sięgnę po jego kolejne książki.
Moje 9/10.