Samotny mężczyzna recenzja

Współcześnie homoseksualizm przestał być tematem tabu. Obecnie młodzież na ogół nie wykazuje się brakiem tolerancji wobec osób o odmiennej orientacji seksualnej. Jednak w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, tacy ludzie żyli w pewnym odosobnieniu od społeczeństwa, utrzymując swój sekret w tajemnicy.
Dzięki książce Christophera Isherwooda, czytelnik będzie miał okazje oglądać jeden dzień z perspektywy George'a Falconer'a. Główny bohater jest starzejącym się wykładowcą anglistyki, którego życie w ostatnim czasie boleśnie doświadczyło. Po szesnastu latach związku umiera jego partner Jim. Codzienność mężczyzny przepełnia pustka i samotność, wynikająca nie tyle z braku znajomych, co z dobrowolnego odizolowania od otoczenia. Mieszkająca w pobliżu Charlotte cały czas stara się być wsparciem dla George'a, jednak on woli wciąż wspominać swojego wybranka i wspólnie spędzone z nim chwile.
Profesor nawiązuje też nieco bliższą relacje z jednym ze swoich uczniów, daje się namówić na intymniejsze wyznania a nawet czyny. Jest on jednak świadomy swojego wieku, zdaje sobie sprawę, że ten związek jest tylko snutym przez niego wyobrażeniem.
Osoba chcąca zapoznać się z tą niezwykle krótką historią, powinna być przygotowana na sporą dozę opisu przeżyć wewnętrznych, przede wszystkim tych nieprzyjemnych.
Sięgając po przedstawioną książkę nie sugerujmy się okładką, która mówi nam, że bierzemy w ręce „zmysłową opowieść o miłości”. „Samotny mężczyzna” to kolejne z wielu dzieł, zawierających relację z uczuć człowieka, próbującego uporać się ze śmiercią ukochanej osoby. Nie ma w nim nic oryginalnego czy odkrywczego. Nie spodziewajmy się dynamicznej fabuły i nagłych zwrotów akcji. Jedyną nowością jest obsadzenie w roli tytułowego bohatera mężczyzny homoseksualnego. W czasie ukazania się pierwszego nakładu owej książki z pewnością było to dość szokujące i być może nawet niestosowne, jednak teraz wydaje mi się, że zabieg ten nie wywiera na czytelnikach większego wrażenia.