Oto jak kończy się świat recenzja

"Oto jak kończy się świat" to powieść, którą bardzo trudno mi ocenić, ponieważ pierwsza połowa mnie zauroczyła, a druga rozczarowała.

Najpierw mamy do czynienia z typową powieścią obyczajową w wersji dla młodzieży, gdzie poznajemy Waverly i jej najbliższe otoczenie: rodzinę i innych uczniów Akademii Webbera. Mamy całą masę problemów "zwykłych" nastolatków, ale też tych mniej spotykanych jak walka z chorobą czy niepełnosprawność. I powiem, że jest to genialnie napisane. Chociaż nastolatką nie jestem od dawna to bardzo wciągnęłam się w świat stworzony przez Autorkę. Zaintrygowały mnie rozterki licealistów, ich system wartości i pragnienia. Z niecierpliwością oczekiwałam na rozwój sytuacji i tego co wydarzy się na balu...

No i dochodzimy do balu, który rozpoczyna się niemal bajkowo, a potem... Autorka mówiąc delikatnie popłynęła. Miałam wrażenie, że zaczęłam czytać inną książkę, gdzie tylko przez przypadek bohaterowie mają takie same imiona. Co więcej czułam jakby drugą połowę książki napisała zupełnie inna osoba. Z takim splotem nieprawdopodobnych i nierealnych zdarzeń już dawno nie miałam do czynienia. Wystarczy wspomnieć, że choć akcja rozgrywa się współcześnie to w książce mamy scenę walki na miecze, i mowa tu o prawdziwych mieczach, a nie tych świetlnych w stylu jedi.

Wątek dystopii, który dominuje w drugiej połowie książki zupełnie do mnie nie przemawia. Cały czas miałam wrażenie, że jest to tylko jakaś teoria spiskowa i ktoś zaraz powie, że to głupi dowcip.

Warto też zaznaczyć, że Waverly jest osobą ze spektrum autyzmu, i o ile początkowo jest to całkiem zgrabnie przedstawione, to później miałam wrażenie, że tylko co jakiś czas bohaterka jakby znienacka przypominała sobie o swojej przypadłości. Wyglądało to mniej więcej tak, że niczym Wonder Woman walczyła w obronie przyjaciół, po czym na (dosłownie) trzy minuty zaczynała wpadać w panikę i czuła się przytłoczona, by natychmiast się z tego stanu otrząsnąć i ponownie skoczyć (ponownie dosłownie) w wir walki.

Chociaż wiem, że to powieść dla młodzieży to jednak zaznaczę, że w 2-3 miejscach zdarzają się błędy logiczne. Więcej uwagi przydałoby się też tłumaczowi - w jednej tylko scenie dyrektor Webber ma na sobie kolejno: kombinezon, garnitur i smoking.

Obyczajowa część powieści Jen Wilde jest niesamowita i z czystym sercem namawiałabym każdego, bez względu na wiek, by po nią sięgnął. Niestety dystopijna część nie tylko nie wywarła na mnie wrażenia, ale częściowo zatarła urok części obyczajowej. Całościowo wypada to w moim przypadku średnio, dlatego każdy sam musi wyrobić sobie zdanie o książce.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Books4YA.