Wymarzony mężczyzna recenzja

Udało się, przeczytałam. Sukces wątpliwy, jako że lektura "Wymarzonego mężczyzny" bliska jest lobotomii - szatkuje mózg na wióry. Jak rozumiem jest to senna fantazja P.T. Autorki o hot-romansie z badboyem. Hardkorowy macho ma wielbić, nosić na rękach, mieć własny gang, tatuaże, kozią bródkę, żeby się trzęsła oraz posiadać wszystkie cechy rasowego buca. 
Rozum nakazuje trzymać się od takiego hotentota na odległość kija. Tymczasem amerykańskie kobiety zdają się piszczeć do faceta, który będzie je targał, ciskał i przerzucał z kąta w kąt jak worek kartofli lub turystyczną leżankę. Tyra i Tack to para niewyżytych dzieciaków, które bawią się w dorosłych. Allen pozuje na bandziora, Tyra nie wyrosła z jednorożców. Ich relacje opierają się o system komend: siad, leżeć, przynieś, waruj, morda. Poza tym... Nie wyobrażam sobie sytuacji, jakiejkolwiek, gdy mężczyzna - de facto, partner - nazywa mnie nienasyconą psicą choćby żartem. 
Ale rozumiem, że satysfakcjonujące wychędożenie jest ważniejsze niż to, że kobieta przez nominalnie swojego mężczyznę traktowana jest per noga. Dziękuję, postoję. To nie jest romans, tylko jakieś nasączone toksyną coś. Źródeł wątków dramatyczno-obyczajowych też szukałabym w jakiejś halucynacji. Nawet jak na literacką fikcję - są równie chore i niedorzeczne jak stosunki Allena z jego tą, no... 
Żeby bolało bardziej, Ashley biorąc na celownik specyficzną subkulturę jaką jest bractwo motocyklowe - nie wychodzi dalej, niż poza oklepany banał. Ideologia bractwa w ustach Allena to bełkot, którego nawet nie starałam się zrozumieć. 
Mam wrażenie, że tworząc "Wymarzonego mężczyznę" Ashley zmiotła do kupy wszystkie resztki z własnych produkcji i posklejała w zatruwającą umysł, mocno kulejącą całość. Ashley zawija cały ten szajs w błyszczący papierek i wciska naiwnym jako mokry sen dorastającej panienki, podczas gdy do ogarnięcia tej sterty guana wystarczy spłukanie szlauchem. Jeśli tak wyglądają marzenia Amerykanek - bardzo im współczuję.
Wszystko w tej książce budzi mój głęboki sprzeciw. Nie znalazłam natomiast nic, co mogłoby zaskarbić sobie jakąś sympatię. Dlatego, sorry, ale nie kupuję tej bujdy w żaden sposób. "Wymarzonym mężczyzną" mogą się jarać egzaltowane małolaty, które dopiero zaczynają pierwsze lekcje życia.
Ja, jako zbliżona wiekiem do głównych bohaterów, w opinii stawiam obok siebie: durny, nędzny i niezdrowy. I jest mi przykro, naprawdę jest mi przykro, że tak fajna rzecz jak "Tajemniczy mężczyzna" ma tak byle jakie towarzystwo.