Recenzja książki Wysłuchaj mnie

Aneta po raz drugi jest w ciąży. Niestety jej kolejny poród okazuje się zupełnie inny niż pierwszy. Mimo że szybki, to niespodziewany i nie tak idealny, jak sobie wymyśliła. Do tego lawina późniejszych zdarzeń odciska się traumą na psychice kobiety. Istotną rolę odgrywa również skrzętnie skrywana rodzinna tajemnica.

"Czemu nie jestem jak inne matki? (...) Czemu nie cieszę się z macierzyństwa? (...) Jestem do niczego."

To obraz tego, jak często idealizowane macierzyństwo staje się zderzeniem z brutalną rzeczywistością. Nie zawsze jest tak cukierkowo jak promują to media. Częściej jest to zmaganie z każdym dniem i z własnymi emocjami. Zaburzona gospodarka hormonalna, nowe obowiązki, które tylko się nawarstwiają, permanentne zmęczenie, ale także brak zrozumienia i empatii ze strony otoczenia budują poczucie bezradności, a nawet bezużyteczności. Gwoździem do przysłowiowej trumny mogą być "dobre rady", które zaczynają zewsząd spływać i podważać decyzje młodej matki.

Depresja jest podstępną chorobą. Przychodzi niezapowiedziana i z brudnymi buciorami rozgaszcza się w naszym, na pozór poukładanym życiu. Osoby nią dotknięte często nie zdają sobie sprawy z siły problemu. Bez pomocy z zewnątrz, w pewnym momencie stają przed ścianą, która mimo szansy przebicia, staje się przeszkodą nie do przejścia.

Pojawienie się nowonarodzonego dziecka to ogromne wydarzenie dla całej rodziny. Wszyscy pochylają się nad małą istotą chwalą, życzą zdrowia, przynoszą prezenty. Cała uwaga skupia się na nim. Gdzie w tym wszystkim jest matka? Takie zachowania, bagatelizowanie odczuć kobiety w prosty sposób mogą pogłębić objawy depresji poporodowej.

Autorka zwraca dużą uwagę na rolę bliskich. "Czasem przecież wystarczy tylko świadomość, że ktoś jest obok." To tutaj powinna rozpoczynać się pomoc. Poczucie realnego wsparcia wśród najbliższego otoczenia jest podstawą budowania własnej wartości i poczucia bezpieczeństwa.

Mimo iż głównym wątkiem jest depresja poporodowa to Autorka postanowiła wzbogacić tę historię. Poszła o krok dalej i nawiązała do przeszłości, a ściśle mówiąc do dzieciństwa Anety. Sprawnie połączyła obie przestrzenie czasowe tworząc pewnego rodzaju ciąg przyczynowo-skutkowy, do którego bohaterka sama musi dojść. Fabuła poprowadzona jest w narracji pierwszoosobowej dzięki czemu emocje stają się bardziej wyraźne i wiarygodne.
Podjęta tutaj tematyka nie należy do łatwych i przyjemnych, ale trzeba o tym pisać. Uświadamia pewne rzeczy i skłania do refleksji.