Recenzja książki Najgorszy człowiek na świecie

Książki o trzeźwieniu alkoholików czytam z dużą ciekawością, bo w bolesnym procesie dochodzenia do prawdy o samych sobie, autorzy dzielą się z nami wiedzą psychologiczną nie z podręczników, ale z trzewi życia. Ta wiedza może również pomóc osobom nieuzależnionym.

W tej książce autorka, pracownica warszawskich mediów, bardzo szczerze opisuje proces swojego upadku, a potem trzeźwienia. To tak naprawdę intymny dziennik zmagań z uzależnieniami, bardzo ważny dla autoterapii, ale czy trzeba go upubliczniać, czy zainteresuje nieuzależnionego czytelnika? Tutaj mam pewne wątpliwości, bo w pierwszej części autorka zbytnio koncentruje się na sobie. Dostajemy za dużo, szczegółowych wspomnień i przeżyć, napisanych rozbuchanym i przegadanym barokowym stylem, trąci to narcyzmem i minoderią; bardzo szybko staje się nudne, a nawet irytujące. Autorka zdaje sobie sprawę, że przynudza pisząc: „Ja się domyślam, że jesteście już znudzeni tematem, że ciągle to samo, że byście woleli poczytać sobie o piłce nożnej albo wylicytować coś na Allegro. Ale sorry, ch..., ja mam tu misję i są ważne rzeczy do dowiedzenia się.” Osobna sprawa to zupełnie niepotrzebne wulgaryzmy.

W drugiej części jednak książka staje się lepsza, bardziej szczera i otwarta, ulatują gdzieś minoderia i kabotynizm, autorka odkrywa na nowo samą siebie, odkrywa prawdę, która przedtem była przywalona narkotykami i trawką. Olbrzymią rolę odgrywają wówczas terapeuci, którzy uczą procesu trzeźwienia. Zaczyna się mozolna praca nad swoimi emocjami, nad ich odkrywaniem, nad ich akceptacją. Bardzo ciekawe są na przykład rozważania, czy jeśli myślimy, że coś czujemy, to naprawdę czujemy czy tylko myślimy?

Autorka odkrywa też, że przyznanie się do tego, iż się jest alkoholiczką to nieprosta sprawa, bo wciąż pokutuje mit zarzyganego menela, utrwalony przez zafałszowany film Smarzowskiego. Potem mamy piękny rozdział o naturze, która przypomina emocje, czysta poezja.

Trzeba mieć szacunek dla pani Halber za szczerość i odwagę, odkrywa się przed nami bardziej niż panienki rozbierające się do rosołu na sesji w Playboyu. Ale jedna sprawa to odkrycie się, druga to forma dzieła, i tutaj jeszcze sporo by można poprawić.

Myślę, że to ważne świadectwo dla wychodzących z nałogu alkoholików czy narkomanów. Natomiast dla tych, którzy nie tkwią w tym biznesie, rzecz jest przegadana, narcystyczna, przeintelektualizowana i mało ciekawa. Charakterystyczne, że najciekawsze rzeczy w książce mówią inni: cytowany Marek Aureliusz, terapeutka pracująca w hospicjum, czy inni alkoholicy.