True Friends recenzja

Trzecie spotkanie z bohaterami serii „Friends” było dla mnie czystą przyjemnością. W tej, jaki i poprzednich recenzjach powtórzę, że uwielbiam tę historię, uwielbiam tych bohaterów. A przede wszystkim uwielbiam to, jak się czuje, czytając.

Podczas trzech lat, życie licealnych przyjaciół uległo diametralnej zmianie. Skończyły się częste i długie imprezy, a beztroskość została zastąpiona dużą ilością obowiązków. Ich codziennością stała się praca, studia czy podejmowanie trudnych decyzji. Chociaż z pozoru ich życie wygląda na idealnie poukładane, tak naprawdę skrywa wiele przystanków, które niejednokrotnie sprawią wiele dylematów. A szczególnie w momencie, kiedy kilkuletnia prawda wyjdzie na jaw.

“Gdy moja opie­kun­ka po­wie­dzia­ła, że moja mama pew­nie tra­fi­ła do nieba, po­sze­dłem do taty, aby się upew­nić. Za­py­ta­łem: „Gdzie jest teraz mama?”, a w od­po­wie­dzi do­sta­łem adres cmen­ta­rza. Życie.”

W tej części czytelnik ma większą możliwość poznania Nellsona, przyrodniego brata Kendall. Jednak w trakcie jego historii, która swoją drogą skradła moje serce, znajduje się miejsce dla innych bohaterów, ponieważ w książce została, kontynuowana narracja z kilku perspektyw. I właśnie chyba to w tej historii uwielbiam najbardziej. Możliwość zapoznania się z wszystkimi postaciami, które mnie interesują.

Bohaterowie dużymi krokami zaczęli wkraczać w dorosłość, co wiązało się z wieloma decyzjami, które nie raz wywołały wiele niepewności czy stresu. A fakt, że autorka pokazuje pozytywne, jak i negatywne cechy charakteru bohaterów, sprawia że z dużą łatwością da się z nimi zżyć. Śledziłam ich losy z wielką fascynacją. Nie mogłam się oderwać ani na chwilę.

Najbardziej przeżywałam wątek z Nellsonem w roli głównej. Ile ja na nim płakałam ze smutku czy szczęścia. W pierwszej części czytelnik poznaje go jako nastolatka, który uwielbia się bawić. I z każdą kolejną ma możliwość na obserwowanie jego dorastania. Jednak właśnie w trzeciej, moim zdaniem widać to najbardziej. Chłopak, a właściwie już młody mężczyzna, musiał się zmierzyć z trudnym i zarazem bardzo odpowiedzialnym zadaniem.

Zostałam kolejny raz oczarowana tekstem pełnym emocji. Na tej książce nie da się nie czuć! Czytając urocze fragmenty, uśmiechałam się do siebie. Kiedy zachowanie bohaterów mnie denerwowało, miałam wielką ochotę walnąć im jakiś długi monolog, aby w końcu przejrzeli na oczy. A na tych smutnych nawet pociekły łzy. A nawet podczas pisania recenzji, sama myśli o nich powoduje, że się uśmiecham. A w dodatku lekki styl pisania autorki, sprawia że przez książkę się wręcz płynie. Jej opisy czy dialogi nie męczą, a wręcz jeszcze bardziej zachęcają do dalszego czytania.