Cymanowski chłód recenzja

Rok temu w maju miałam przyjemność skończyć Cymanowski Młyn i pamiętam do dziś ten klimat, który w książce tak bardzo mnie zachwycił. Czy Cymanowski Chłód podtrzymał poziom?

Mam chyba dobrą passę, bo to druga książka spod pióra polskich autorów, która wpadła w moje ręce w ciągu ostatnich dwóch miesięcy.
W porównaniu do pierwszego tomu, historia nie trzyma nas w napięciu już od pierwszych stron. Z bohaterami nie musimy się już zapoznawać, bo wszystkich ich znamy z poprzedniej książki i to jest z jednej strony jest na plus - wiemy, czego możemy się po nich spodziewać.

Niestety nie czuć tu klimatu Kaszub, ani zimy. Mam wrażenie, że akcja gna tu trochę na łeb na szyję i to tempo niestety jest za szybkie. Fajnie, jak książka tak naprawdę sama się czyta, ale tutaj mam wrażenie, że nie przekłada się to pozytywnie na fabułę. Przez to stała się trochę prostolinijna z kilkoma wzniesieniami.

Bohaterowie jakby trochę powariowali i chyba przydałby im się wszystkim urlop z dala od Cyman. Każdy widzi zmarłych, a niektórym wydaje się nawet, że przejmują ich cechy, które posiadali za czasu ich życia.
Nie mamy tu nowych postaci, a szkoda, bo przydałby się ktoś nowy i świeży. Ktoś kto może miałby więcej oleju w głowie. W pierwszej części byłam zachwycona bohaterami, tu jednak miałam ich trochę dosyć.

Cymanowski Chłódto dziwny zlepek wielu gatunków, od obyczaju do wątków z gangsterami. Tak wiele się tam działo, szczególnie pod sam koniec, że nie bardzo rozumiem po co. Autorzy nie hamują również w epilogu, chociaż zdawać by się mogło, że już wszystko zostało powiedziane. Tam również dzieją się bardzo dziwne rzeczy, przez co cała historia staje się jeszcze mniej realna.

Pomimo tego, że książkę czytało się naprawdę szybko, to jestem nią trochę rozczarowana. Głownie przez te wątki z duchami.

Nie odczułam też tego klimatu Kaszub, które tak mnie zachwyciły w poprzednim tomie. Mało w lekturze zadeklarowanego thrillery, na który tak bardzo czekałam.