I niech zginę recenzja

Najpierw przeczytałam opinie znanych autorek na obwolucie książki; piękne słowa, zachęcające nas do lektury. Myślę sobie, że może koledzy po fachu przesadzili, ale zabieram się za lekturę z zapałem, wiedząc (z poprzednich przeze mnie przeczytanych powieści) na co stać autorkę.

Historię poznajemy z pespektywy trzech kobiet: Lisy, Marilyn i nastoletniej Avy. Staramy się je zrozumieć, być może, z czasem, jedną z nich polubimy? Z początku wszystko wydaje się normalne, zwyczajne i przyznam, że już z setną stroną mocno zaczęłam się irytować, że nic się nie dzieje. Jednak później odkrywamy prawdę, brutalną i obrzydliwą, i chcemy wykonać krok wstecz, uciec, gdzie pieprz rośnie, bo wiemy, że będzie już tylko gorzej. Znienawidziłam Lisę, nie potrafiłam pojąć znaczenia słów, których przeczytałam. Jak ona mogła?

Autorka nieustannie wodzi nas za nos, wprowadza nieprzewidywalne zwroty akcji, by znowu namieszać nam w głowach. Odkrywamy nie tylko sekret Lisy, ale także zostajemy wepchnięci w najciemniejsze zakamarki ludzkiej egzystencji. Przyznam, że ciężko mi było niektóre opisy czytać, zamykałam oczy i ponownie otwierałam, by zmusić się do lektury.

Powieść jest brutalna, mroczna, szokująca i niebywale wciągająca. Pochłania nas bez reszty. I kiedy wydaje nam się, że wszystko już wiemy, autorka ponownie nas zaskakuje. Mistrzowska manipulacja i wyścig z czasem nie pozwolą nam zasnąć przed ukończeniem książki. Gorąco polecam!